Οι άνθρωποι στα δέντρα

Ο Ι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι Σ Τ Α Δ Ε Ν Τ Ρ Α 45 σειρές από ομοιοκαταληξίες που είχε ανακαλύψει ή δημιουργήσει. Και παρότι και εγώ απολάμβανα το διάβασμα, ποτέ δεν αγάπησα την ενασχόληση με τη γλώσσα όπως την αγαπούσε ο Όουεν. Αυτό, επειδή για μένα, η γλώσσα δεν είχε δική της ενδογενή ευφυΐα – την είχε πλάσει ο άνθρωπος και της έδινε νόημα ο άν­ θρωπος, και επομένως το έξυπνο γράψιμο συχνά δεν μου φαινό­ ταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα κινέζικο κουτί με τρικ. Οι συγγραφείς εγκωμιάζονται επειδή έχουν μια δεξιότητα σε κάτι φτιαχτό, κάτι που μπορεί να αλλάξει ή να χειραγωγηθεί κατά βούληση· γιατί όμως αυτή η μεγέθυνση μιας ανθρώπινης κατα­ σκευής θεωρείται πράξη ευφυΐας; Ίσως όμως να μη βγαίνει νόη­ μα απ’ τα παραπάνω, οπότε ας το θέσω διαφορετικά: η γλώσσα δεν έχει εγγενή μυστικά. Η επιστήμη όμως, συγκεκριμένα η επιστήμη της ασθένειας, ήταν όλο λαχταριστά μυστικά, σκοτεινούς γλοιώδεις θύλακες μυ­ στηρίου. Η γλώσσα μπορούσε να παρανοηθεί, να παρερμηνευθεί, οι κανόνες της επιβεβλημένοι ή αγνοημένοι από καπρίτσιο. Δεν υπήρχε πειθαρχία σ’ αυτήν. Έμοιαζε μερικές φορές σαν παιχνίδι φτιαγμένο από τον άνθρωπο για να διασκεδάζει, όπως έκανε ο Όουεν. Μια ασθένεια όμως, ένας ιός, ένα τρεμάμενο νήμα βα­ κτηρίων, υπήρχαν με ή χωρίς τον άνθρωπο, και σε εμάς εναπό­ κειτο η κατανόηση των μυστικών τους. Ο Τζον Νέιπλς, βεβαίως, δεν σκεφτόταν για την ασθένεια κατ’ αυτόν τον τρόπο (μια ασφαλής ένδειξη ενός αδύναμου νου είναι ο γιατρός που επιμένει πως στον ασθενή, και όχι στην ασθένεια, είναι που πρέπει να επικεντρώνει κανείς τις προσπάθειές του), όμως του αναγνωρίζω πως εμφανίστηκε στη ζωή μου σαν μια προειδοποιητική φιγούρα, το είδος του ανθρώπου με τον οποίο θα αλληλεπιδρούσα τώρα αν δεν είχα επιλέξει να ακολουθήσω την ερευνητική ιατρική. Ήδη τότε ήξερα ότι δεν θα με ικανοποιούσαν οι ατελείς εξηγήσεις. Απλούστατα παραήμουν ανυπόμονος. . * * *