Οι άνθρωποι στα δέντρα

H A N Y A Y A N A G I H A R A 44 ρόμενης ασθένειας που εξαπλώνεται από τα κουνούπια. Τη μητέ­ ρα σου την τσίμπησε κουνούπι και αρρώστησε και πέθανε». Φαι­ νόταν λογική εξήγηση και σώπασα. Για ένα λεπτό καθίσαμε βουβοί, καθένας μας, φαντάζομαι, αναλογιζόμενος τον κατά κάποιο τρό­ πο απογοητευτικό χαμό της. Έπειτα όμως ο Νέιπλς θυμήθηκε πως είχε χειραγωγηθεί για να απαντήσει την ερώτησή μου και συνήλθε. «Εκπλήσσομαι που η μητέρα σου δεν αυτοκτόνησε» είπε. «Ένας θεός το ξέρει πως εγώ θα είχα αυτοκτονήσει αν ήμουν γονιός σου». Στα μάτια του άστραφταν ο θρίαμβος και η προσμονή. Δεν με ενόχλησε αυτό που είπε, πρέπει όμως να πέρασε τη σιωπή μου για πόνο και, ικανοποιημένος, τίναξε τη στάχτη της πίπας του σε μια τακτική μυρμηγκοφωλιά στο τραπέζι και έφυγε από την μπροστινή μας πόρτα, κοπανώντας τη για να κλείσει. Όπως κατέβαινε το μονοπάτι, τον άκουγα που σφύριζε, ώσπου ο ήχος έγινε αχνός και μετά εξαφανίστηκε τελείως, αφήνοντας μό­ νο το γουργουρητό ενός σμήνους από καλοκαιρινά έντομα. Ήταν η πρώτη φορά που μου μιλούσαν σαν να ήμουν ενήλικας. . * Ωστόσο ο Τζον Νέιπλς, αυτός ο επαρχιώτης, ξιπασμένος γιατρός πέμπτης διαλογής, ήταν ο άνθρωπος που στ’ αλήθεια μου κίνησε την περιέργεια για τις ασθένειες. Το έκανε αυτό άθελά του –δεν πιστεύω ότι μου είπε για τον θάνατο της μητέρας μου με τόσο ωμό τρόπο επειδή σκόπευε να μου μιλήσει σαν να ήμουν ενήλικας · στην πραγματικότητα, ήταν άνθρωπος μικροπρεπής, βάναυσος, και είμαι βέβαιος ότι δεν επιχειρούσε να κάνει κάτι πέρα απ’ το να με συγκλονίσει τόσο, που να κλάψω–, όμως με τη σκληρή, εσφαλμέ­ νη του εξήγηση μου πρόσφερε μια πρώτη ματιά στον κόσμο της ασθένειας και στον απαιτητικό, άψογο γρίφο της. Ακόμα και σ’ εκείνη την ηλικία, τον Όουεν τον ενδιέφεραν οι λέξεις: διάβαζε λεξικά και κάθε λογής βιβλία και λάτρευε όλων των ειδών τα λεκτικά παιχνίδια – αναγραμματισμούς, λογοπαί­ γνια, καρκινικές γραφές. Μπορούσε να διασκεδάζει όλη μέρα με