Οι άνθρωποι στα δέντρα

Ο Ι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι Σ Τ Α Δ Ε Ν Τ Ρ Α 43 σ’ έναν βόθρο γεμάτο βακτήρια και προκάλεσε τον ίδιο της τον χαμό». Έγειρε πίσω στην καρέκλα του, ικανοποιημένος, και ρού­ φηξε την πίπα του. «Κι αν εσύ κι ο αδελφός σου δεν μείνετε μακριά από το ρέμα, θα βρείτε τον ίδιο θάνατο». Ο Αιδεσιμότατος Κάνινγκχαμ φαινόταν έντρομος. «Σοβαρά, Νέιπλς;» είπε, κι έπειτα, έχοντας εξαντλήσει τις δυνάμεις του με αυτή τη μία επίπληξη, έφυγε κι αυτός από την πίσω πόρτα. Δεν εξεπλάγην, και ελάχιστα περίμενα από αυτόν – όχι απλώς επειδή ήταν ιερέας, αλλά επειδή έδειχνε τόσο αποδυναμωμένος. Είχε τον τύπο του προσώπου που είναι αξιομνημόνευτο γι’ αυτά που του λείπουνπαράγι’ αυτάπουέχει:μάγουλα τόσο λιπόσαρκακαι κάτισχνα που έμοιαζε λες και κάποιος είχε πλησιάσει, είχε βγάλει όλο το κρέας με δυο σβέλτες κινήσεις, και μετά τον είχε στείλει στο καλό. ΟΝέιπλς ανασήκωσε τους ώμους. Σε αντίθεση με τους άλλους, έμοιαζε να μην έχει καμιά διάθεση να φύγει. Ο Όουεν κι εγώ εί­ χαμε προσέξει ότι όταν μιλούσαμε στους ενήλικες σαν να ήταν κάπως αργόστροφοι, έως και κατώτεροι –σαν να ήταν μπελάδες που είχαμε μάθει να ανεχόμαστε– συχνά απ’ το σάστισμά τους μας έδιναν πληροφορίες και μας μιλούσαν με ύφος που κανονικά πο­ τέ δεν θα χρησιμοποιούσαν σε παιδί. Τέτοιες τεχνικές, ωστόσο, δεν είχαν την ίδια επίδραση στον Νέιπλς · η αλαζονεία του του είχε δώσει μια σταθερότητα που αποδεικνυόταν πολύ άβολη. «Τι στο διάολο είναι η κινέζικη γρίπη»; Ο Νέιπλς ξεφύσηξε τον καπνό. «Δεν θα το καταλάβαινες» είπε με αγένεια. «Νομίζω πως την έβγαλες απ’ το μυαλό σου». «Κι εγώ νομίζω πως είσαι ένα θρασύ παλιόπαιδο. Όπως και ο αδερφός σου». « Όντως την έβγαλες απ’ το μυαλό σου, έτσι;» «Πρόσεχε, μικρέ». «Τι είναι όμως;» Υπήρξαν κι άλλοι τέτοιοι γύροι –εγώ να ρωτώ, ο Νέιπλς να απει­ λεί– ώσπου τελικά στέναξε και υπέκυψε. «Ένα είδος αερομεταφε