Οι άνθρωποι στα δέντρα

Ο Ι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι Σ Τ Α Δ Ε Ν Τ Ρ Α 39 σπίτι του πατέρα τους πηγαίνουν στη σχολή καλών τρόπων και αποκεί στην αγκαλιά του συζύγου. (Η λάμψη που μοιάζει να την περιβάλλει στη φωτογραφία του Όουεν, ο πρώιμος, ήρεμος θά­ νατός της, οι νωθρές, αργές κινήσεις της, όλα με κάνουν να τη θυμάμαι φωτεινή, προστατευμένη, καλομαθημένη, παρότι ξέρω πως δεν ήταν έτσι.) Απ’ όσο γνωρίζω, ήταν αμόρφωτη (ενώ διά­ βαζε τους σχολικούς μας ελέγχους στον πατέρα μου, σκόνταφτε σε λέξεις: «Υπ-, υπ-ο-δε-ι-» δοκίμαζε πριν της φωνάξουμε τη λέ­ ξη – Υποδειγματικός– εγώ ή ο Όουεν, ξιπασμένοι και ανυπόμονοι και ντροπιασμένοι) και ήταν πολύ νέα όταν πέθανε. Έπειτα όμως, σε όλα νέα ήταν. Στις αναμνήσεις μου είναι μο­ νίμως παιδιάστικη, όχι μόνο στη συμπεριφορά αλλά και στην εμ­ φάνιση. Τα μαλλιά της, για παράδειγμα: ανεξαρτήτως περίστασης, τα είχε λυτά, να κυματίζουν στην πλάτη της σε μια χαλαρή, φιδο­ γυριστή έλικα. Ακόμα κι όταν ήμουν παιδί, αυτό της το χτένισμα μου ήταν ενοχλητικό· το θεωρούσα άλλη μια ένδειξη μιας επιμελώς και απρεπώς διατηρημένης κοριτσίστικης παιδικότητας – τα μα­ κριά μαλλιά, το απόμακρο, κενό χαμόγελο, το πώς τα μάτια της έφευγαν από τα δικά σου με το που ξεκινούσες να της μιλάς, όλα τους πράγματα καθόλου αξιοθαύμαστα για μια γυναίκα με τις δικές της υποτιθέμενες ευθύνες. Μου προκαλεί δυσφορία τώρα, καθώς παραθέτω αυτές τις λι­ γοστές λεπτομέρειες για τη ζωή της μητέρας μου, το πόσο λίγα ξέρω και πόσο αδιάφορος παρέμεινα γι’ αυτήν. Υποθέτω ότι κάθε παιδί λαχταρά να καταλάβει τις γονεϊκές καταβολές του, όμως ποτέ δεν τη βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα σαν άτομο για να τη σκεφτώ. ( Ή μήπως θα έπρεπε αυτός ο συλλογισμός να αναστρα­ φεί;) Από την άλλη όμως, ποτέ δεν πίστεψα στην εξιδανίκευση του παρελθόντος – σε τι θα με ωφελούσε; Ο Όουεν, ωστόσο, αργότερα άρχισε να ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τη μητέ­ ρα μας, και μέχρι που πέρασε και μια περίοδο ως φοιτητής κατά την οποία επιχείρησε να εντοπίσει την οικογένειά της και να ολο­ κληρώσει μια ανεπίσημη βιογραφία της. Εγκατέλειψε το έργο