Οι άνθρωποι στα δέντρα

H A N Y A Y A N A G I H A R A 38 Τι άλλο μπορώ να πω; Μπορώ να πω ότι ήταν κενή, φευγάτη, μάλλον έως και χαζή. Εδώ όμως πρέπει επίσης να πω ότι έχει παραμείνει αίνιγμα για μένα, που είναι δύσκολο επίτευγμα για οποιονδήποτε. Και είναι κι άλλα πράγματα που θυμάμαι απ’ αυτήν: ήταν ψηλή, και κομψή, και παρόλο που δεν μπορώ να ανακαλέσω τις ιδιαιτερότητες του προσώπου της, ξέρω ότι ήταν κάπως όμορ­ φη. Μια παλιά, θολή φωτογραφία σε σέπια που έχει ο Όουεν κρεμασμένη στο γραφείο του το επιβεβαιώνει. Μάλλον τότε δεν θεωρούνταν τόσο όμορφη όσο θα θεωρούνταν τώρα, διότι το πρό­ σωπό της ήταν μπροστά από την εποχή της – μακρύ, λευκό, σα­ στισμένο: ένα πρόσωπο που υποσχόταν εξυπνάδα, μυστήριο, βάθος. Σήμερα θα την αποκαλούσαν συναρπαστική. Ο πατέρας μου όμως πρέπει να τη θεωρούσε πολύ όμορφη, διότι δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον λόγο να την παντρευτεί. Ο πατέρας μου, τις σπάνιες φορές που μιλούσε σε γυναίκες, χαιρόταν τις μορφωμένες, αν και δεν τις έβρισκε σεξουαλικά ελκυστικές κατ’ ουδένα τρόπο. Υποθέτω ότι αυτό συνέβαινε επειδή οι έξυπνες γυναίκες τού θύ­ μιζαν την αδελφή του, τη Σίμπιλ, που ήταν γιατρός στο Ρότσεστερ και τη θαύμαζε απεριόριστα. Έτσι του έμενε η ομορφιά. Απογο­ ητεύτηκα όταν, ως έφηβος, αντιλήφθηκα ότι ο πατέρας μου είχε παντρευτεί τη μητέρα μου για την ομορφιά της και μόνο, αυτό όμως έγινε πριν συνειδητοποιήσω ότι οι γονείς μάς απογοητεύουν με πολλούς τρόπους και είναι καλύτερα να μην προσδοκούμε απο­ λύτως τίποτε απ’ αυτούς, διότι το πιθανότερο είναι πως δεν θα μπορέσουν να το πραγματοποιήσουν. Κυρίως, όμως, ήταν ανεξιχνίαστη. Δεν ξέρω καν από πού κα­ ταγόταν ακριβώς (από κάπου στη Νεμπράσκα, πιστεύω), ξέρω όμως ότι προερχόταν από φτωχή οικογένεια, και ο πατέρας μου, με τη σχετική περιουσία του και τις ελάχιστες απαιτήσεις του, την είχε σώσει. Παραδόξως όμως, παρά τη φτώχεια της, δεν είχε τί­ ποτα το καταπονημένο ή εξαντλημένο· δεν φαινόταν εξασθενη­ μένη, ούτε σκληραγωγημένη. Αντιθέτως, έδινε την εντύπωση πως ήταν μια από εκείνες τις χαϊδεμένες γυναίκες που από το