Οι άνθρωποι στα δέντρα

Ο Ι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι Σ Τ Α Δ Ε Ν Τ Ρ Α 35 πόταμος, συνήθως τόσο ατάραχος και άχρωμος, μετατρεπόταν κα­ τά τη διάρκεια εκείνων των μηνών σε κάτι τρομακτικό κι απρόβλε­ πτο, και μας προειδοποιούσαν να μην το πλησιάζουμε. Στην κάψα όμως των καλοκαιρινών μηνών, το ρέμα –που δεν ξεκινούσε στη γη μας αλλά σ’ αυτή των Μούλερ, οι οποίοι ζούσαν γύρω στα πέντε μίλια ανατολικά– ξεραινόταν και πάλι και γινόταν ένα ταπεινό ρυάκι, που άτολμα σερνόταν πέρα από το κτήμα μας. Στον αέρα από πάνω του βοούσαν σύννεφα τα κουνούπια και οι λιβελούλες, και τον μαλακό, λασπώδη βυθό του τον ρουφούσαν βδέλλες. Πηγαίναμε για ψάρεμα εκεί, και για κολύμπι, και μετά ξανανεβαίναμε τον χαμηλό λόφο προς το σπίτι μας, ξύνοντας τα τσιμπήματα των κουνουπιών στα χέρια και τα πόδια μας ώσπου χνούδιαζαν από το παλιό δέρμα και το καινούργιο αίμα. Ο πατέρας μας ποτέ δεν κατέβαινε στο ρέμα, στη μητέρα μου όμως άρεσε να κάθεται στο χορτάρι και να κοιτάζει το νερό να γλείφει τους αστραγάλους της. Όταν ήμασταν πολύ μικροί, της φωνάζαμε – Κοίτα μας! – κι εκείνη σήκωνε το κεφάλι της νωχελικά και μας χαιρετούσε, αν και ήταν εξίσου πιθανό να χαιρετά εμάς όσο και να χαιρετά μια, ας πούμε, κοντινή μικρή βελανιδιά. (Η όραση της μητέρας μας ήταν μια χαρά, συχνά όμως φερόταν όπως θα φερόταν ένα άτομο τυφλό· περιφερόταν στον κόσμο σαν υπνο­ βάτισσα.) Όταν πια ο Όουεν κι εγώ ήμασταν επτά ή οκτώ πάνω κάτω (σε κάθε περίπτωση, υπερβολικά μικροί για να έχουμε απογοητευτεί απ’ αυτήν), είχε μετατραπεί σε αντικείμενο πρώτα λύπησης και, λίγο αργότερα, πλάκας. Της γνέφαμε, εκεί που κα­ θόταν στην όχθη, τα χέρια της σταυρωμένα κάτω από τα γόνατά της, κι έπειτα, πάνω που μας αντιγύριζε τον χαιρετισμό (με ολό­ κληρο το χέρι της αντί απλώς με την παλάμη, σαν τούφα φύκια που έγερναν κάτω από το νερό), γυρίζαμε απ’ την άλλη, μιλώντας δυνατά μεταξύ μας, κάνοντας ότι δεν τη βλέπαμε. Αργότερα, στο βραδινό φαγητό, όταν ρωτούσε τι είχαμε κάνει στο ρέμα, παρι­ στάναμε τους έκπληκτους, τους μπερδεμένους. Στο ρέμα; Μα δεν είχαμε πάει εκεί! Παίζαμε στα χωράφια όλη μέρα.