Οι άνθρωποι στα δέντρα

H A N Y A Y A N A G I H A R A 28 νε Ου’ίβουανέζους για οδηγούς του, για να τον κατευθύνουν στην αναζήτηση αξιοθέατων και πραγμάτων που δεν είχε ποτέ του ξανα­ δεί. Δεκαετίες αργότερα –μετά από παρακλήσεις τους– θα έπαιρνε μαζί του στο Μέριλαντ τα παιδιά και τα εγγόνια τους για να τα με­ γαλώσει σαν δικά του, προσφέροντάς τους το είδος της ανατροφής που δεν είχαν τα μέσα να γνωρίσουν στο Ου’ίβου. Ακόμα έφερε μαζί του πολλά ορφανά, νήπια και μικρά παιδιά που ζούσαν σε φρι­ κτές συνθήκες χωρίς ελπίδα να αλλάξει ποτέ η ζωή τους. Πριν το καταλάβει, μάζεψε έναν λόχο που υπερέβαινε τα σα­ ράντα. Πολλά από εκείνα τα παιδιά, που υιοθετήθηκαν σε τρία κύματα σε διάστημα σχεδόν τριών δεκαετιών, έχουν επιστρέψει στηΜικρονησία, όπου είναι τώρα γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές, φύλαρχοι, δάσκαλοι και διπλωμάτες. Άλλα επέλεξαν να μείνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εργάζονται ή συνεχίζουν τις σπου­ δές τους. Και άλλα, πάλι, λυπάμαι που το λέω, έχουν εξαφανιστεί μέσα στη φτώχεια και στα ναρκωτικά και στο έγκλημα. (Όταν έχει κανείς σαράντα τρία παιδιά, δεν γίνεται να περιμένει πως θα πε­ τύχουν όλα.) Τώρα όμως, βέβαια, κανένα από αυτά δεν είναι του Νόρτον. Και ο Νόρτον, κατ’ επιλογή τους, δεν είναι πια δικός τους: η σχεδόν μαζική εγκατάλειψή του κατά τις πρόσφατες δυ­ σκολίες του ήταν απολύτως σοκαριστική. Αυτός ήταν ένας άνθρω­ πος, στο κάτω κάτω, που τους είχε προσφέρει στέγη, γλώσσα, μόρφωση – κάθε εργαλείο που χρειάζονταν για να τον προδώσουν μια μέρα, όπως πράγματι έκαναν. Τα παιδιά του Νόρτον έμαθαν το δίδαγμα της Δύσης και της Αμερικής πάρα πολύ καλά· κάπου έμαθαν ότι εύκολα γίνονται πιστευτές οι κατηγορίες διαστροφής, κατηγορίες από τις οποίες ούτε καν ένας νομπελίστας, ένα αξιο­ σέβαστο μυαλό, θα μπορούσε εύκολα να επιβιώσει. Είναι πολύ κρίμα· κάποτε πολλά απ’ αυτά τα συμπαθούσα. . * Το δεύτερο που μάλλον θα έπρεπε να πω είναι ότι, παρά το προ­ φανές μου ενδιαφέρον γι’ αυτή την αφήγηση, τούτη εδώ δεν είναι