Οι άνθρωποι στα δέντρα

H A N Y A Y A N A G I H A R A 26 είμαι ένοχος, επέλεξα να ξεκινήσω, όπως λες, την «ιστορία της ζωής μου». Η εμπιστοσύνη μου [σ’ εσένα] είναι... [πολύ] μεγάλη 3 . . . Είχα το πρώτο μέρος έναν μήνα αργότερα. . * Υπάρχουν κάποια πράγματα που μάλλον θα έπρεπε να πω εν είδει εισαγωγής πριν προσκαλέσω τον αναγνώστη να μάθει για την εξαι­ ρετική ζωή του Νόρτον. Διότι, στο κάτω κάτω, πρόκειται για μια ιστορία που έχει στην καρδιά της την αρρώστια. Ο Νόρτον, φυσικά, θα τα πει καλύτερα από εμένα, όμως θα δώσω εδώ στον αναγνώστη κάποιες λεπτομέρειες για τον άνθρω­ πο ενώπιόν του. Κάποτε μου σχολίασε ότι η ζωή του δεν είχε ξε­ κινήσει από καμιά ουσιαστική άποψη ώσπου έφυγε από τη χώρα για το Ου’ίβου, όπου θα έκανε ανακαλύψεις που επρόκειτο να μεταμορφώσουν τη σύγχρονη ιατρική και να οδηγήσουν στη βρά­ βευσή του με το Νόμπελ. Το 1950, στα είκοσι πέντε του, έκανε το πρώτο του ταξίδι στην άγνωστη τότε μικρονησιακή χώρα, ένα ταξίδι που θα άλλαζε τη ζωή του –και θα έφερνε επανάσταση στην επιστημονική κοινότητα– για πάντα. Στο Ου’ίβου, ζούσε με μια «χαμένη φυλή» που θα έπαιρνε το όνομα λαός των Οπα’ιβου’έκε σε αυτό που τότε ήταν γνωστό (στους Ου’ιβουανέζους, τουλάχι­ στον) ως το «Απαγορευμένο νησί» του Ιβου’ίβου, το μεγαλύτερο στο μικρό νησιωτικό σύμπλεγμα της χώρας. Εκεί ήταν που ανα­ κάλυψε μια πάθηση –μια μη καταγεγραμμένη πάθηση, μια πάθη­ ση που ποτέ δεν είχε μελετηθεί στο παρελθόν– η οποία προσέβαλ­ λε τον γηγενή πληθυσμό. Οι Ου’ιβουανέζοι ήταν γνωστοί (και ως έναν βαθμό ακόμη είναι γνωστοί) για το μικρό προσδόκιμο επιβίω­ σής τους. Όμως στο Ιβου’ίβου ο Νόρτον βρέθηκε μπροστά σε μια ομάδα νησιωτών που ζούσαν πολύ παραπάνω από το συνηθισμέ­ νο προσδόκιμο: είκοσι, πενήντα, ακόμα και εκατό χρόνια περισ­ 3 Ο Ε. Νόρτον Περίνα στον Ρόναλντ Κουμποντέρα, 3 Μαΐου 1998.