Οι άνθρωποι στα δέντρα

Ο Ι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι Σ Τ Α Δ Ε Ν Τ Ρ Α 25 και ότι η συνειδητοποίηση ότι δεν έπρεπε να επιτρέψει στον εαυτό του να μιλήσει προς υπεράσπισή του τον εξόργιζε και τον έθλιβε. Η ειρωνεία σ’ αυτό ήταν πως λίγο πριν συλληφθεί, ο Νόρτον πράγματι σχεδίαζε να γράψει τα απομνημονεύματά του. Σε εκεί­ νη τη φάση –1995– είχε σχεδόν αποσυρθεί και δεν ήταν πλέον υποχρεωμένος να ασχολείται με τα διάφορα διοικητικά καθήκοντα και τους μπελάδες του εργαστηρίου. Δεν υπονοώ με αυτό πως δεν εξακολουθούσε να αποτελεί το πιο ζωτικό και απαραίτητο μυαλό εκεί – απλώς είχε αρχίσει να επιτρέπει στον εαυτό του να οργανώνει τον χρόνο του διαφορετικά. Ωστόσο, ο Νόρτον δεν επρόκειτο να έχει την ευκαιρία να κατα­ γράψει την ξεχωριστή ζωή του, τουλάχιστον όχι υπό τις συνθήκες που γνωρίζωότι ο ίδιος θα προτιμούσε. Όπως όμως έλεγα ανέκαθεν, το μυαλό του είναι από τα μυαλά εκείνα που μπορούν να υπερβούν κάθε πρόκληση. Και έτσι, τον Απρίλιο, δύο μήνες αφότου άρχισε να εκτίει την ποινή του, ρώτησα στο καθημερινό μου γράμμα προς αυτόν μήπως έπρεπε να σκεφτεί να γράψει τα απομνημονεύματά του παρ’ όλα αυτά. Όχι μόνο, του είπα, θα αποτελούσαν μια σπου­ δαία συμβολή στους κόσμους των γραμμάτων και της επιστήμης, αλλά επιτέλους θα είχε μια ευκαιρία να αποδείξει σε κάθε ενδιαφε­ ρόμενο ότι δεν ήταν αυτό που ο κόσμος τόσο πρόθυμα τον παρου­ σίαζε να είναι. Εξήγησα ότι θα ήταν τιμή μου να δακτυλογραφήσω και, εάν μου το επέτρεπε, να επιμεληθώ ελαφρώς το γραπτό του, όπως είχα κάνει στο παρελθόν για διάφορα άρθρα που είχε υποβά­ λει σε περιοδικά. Θα ήταν, έγραφα, μια εργασία συναρπαστική για μένα, και μια εργασία που ίσως να τον ψυχαγωγούσε. Μια εβδομάδα αργότερα, ο Νόρτον μού έστειλε ένα σύντομο σημείωμα: . Παρότι δεν μπορώ να πω ότι θα ήθελα να περάσω αυτά που θα μπορούσαν να είναι τα στερνά χρόνια της ζωής μου προσπαθώντας να πείσω τον οποιον­ δήποτε ότι δεν είμαι ένοχος για τα εγκλήματα για τα οποία αποφάσισαν ότι