Οι άνθρωποι στα δέντρα

Ο Ι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι Σ Τ Α Δ Ε Ν Τ Ρ Α 23 «Λοιπόν» είπε ο Γουέστ. «Ευχαριστώ για την επίσκεψη» του είπα ξερά. «Ξέρω πως ο Νόρτον την εκτίμησε». «Λοιπόν» επανέλαβε ο Γουέστ. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν είχε αντιληφθεί ή όχι τον σαρκασμό μου· όχι, μου φάνηκε. «Θα τον σκέφτομαι». Άλλη μια παύση. «Αν κριθεί ένοχος–» άρχισε ο Γουέστ. «Δεν θα κριθεί ένοχος» του είπα. «Αν όμως κριθεί» συνέχισε ο Γουέστ, «θα πάει φυλακή;» «Δεν μπορώ να το φανταστώ» απάντησα. «Ε λοιπόν, αν πάει» επέμεινε ο Γουέστ και θυμήθηκα πόσο άχαρα φιλόδοξος, πόσο αρπακτικός ήταν ως συνεργάτης, και πόσο ανυπομονούσε να φύγει από το εργαστήριο του Νόρτον και να στήσει το δικό του, «τουλάχιστον θα έχει πολύ θαλασσινό χρόνο, έτσι δεν είναι, Ρον;». Συγκλονίστηκα τόσο πολύ από αυτή την επιπολαιότητα, που έμεινα ανήμπορος να απαντήσω. Ενώ κα­ θόμουν εκεί με το στόμα ανοιχτό, ο Γουέστ μού χαμογέλασε, είπε άλλο ένα αντίο, και βγήκε από το αυτοκίνητο. Τον παρακο­ λούθησα που μπήκε από τις διπλές πόρτες του ξενοδοχείου στο ζωηρά φωτισμένο λόμπι, και μετά ξανάβαλα μπροστά το αυτο­ κίνητο για να επιστρέψω στου Νόρτον, όπου περνούσα τα περισ­ σότερα βράδια. Τους επόμενους μήνες, η δίκη ξεκίνησε και τε­ λείωσε, και έπειτα η καταδίκη ξεκίνησε και τελείωσε, αλλά εξυ­ πακούεται ότι ο Γουέστ ποτέ δεν ξαναήρθε να επισκεφτεί τον Νόρτον. . * Όπως έλεγα όμως, όχι, ο κόσμος δεν βλέπει με συμπόνια την τωρινή κατάσταση του Νόρτον. Πράγματι, ο κόσμος τον καταδί­ κασε και τον απέρριψε πριν τον καταδικάσει και τον απορρίψει επισήμως, νομίμως, ένα σώμα ενόρκων αποτελούμενο από υπο­ τιθέμενους ομοίους του – πώς να είναι άραγε να έχεις τη νοημο