Οι άνθρωποι στα δέντρα

Ο Ι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι Σ Τ Α Δ Ε Ν Τ Ρ Α 21 βρίσκεται τώρα ο Νόρτον, υπάρχουν κάποιοι που είχαν το θράσος να υπαινιχθούν ότι θα έπρεπε να είναι ευγνώμων γι’ αυτό που θεωρούν επιείκεια της παρούσας κατάστασής του, υπαινιγμός που δεν φαίνεται απλώς ανόητος, μα και σκληρός. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι ο Χέρμπερτ Γουέστ (του οποίου το όνομα διστακτικά άλλαξα), άλλος ένας ερευνητικός συνεργάτης του Νόρ­ τον από τις αρχές του ’80, ο οποίος πέρασε από την Μπεθέσντα για να επισκεφτεί τον Νόρτον καθ’ οδόν για ένα συνέδριο στο Λονδίνο. Αυτό έγινε πριν από τη δίκη αλλά μετά το κλητήριο θέ­ σπισμα, όταν ο Νόρτον επί της ουσίας ήταν σε κατ’ οίκον περιο­ ρισμό και τα παιδιά του δεν βρίσκονταν πια υπό την κηδεμονία του. Ο Γουέστ, τον οποίο ανέκαθεν θεωρούσα πιο ανεκτό από πολλούς προηγούμενους συνεργάτες τουΝόρτον, έμεινε στον Νόρ­ τον για μια ώρα πάνω κάτω και έπειτα με ρώτησε αν ήθελα να δειπνήσω σε ένα εστιατόριο μαζί του. Δεν το ήθελα ιδιαίτερα (και το βρήκα εξαιρετικά αγενές που με κάλεσε μπροστά στον Νόρτον, στον οποίο, στο κάτω κάτω, δεν επιτρεπόταν να βγει από το σπίτι), ο Νόρτον όμως μου είπε να πάω, ότι είχε κάποια δουλειά που ήθελε να τελειώσει και δεν θα τον πείραζε να μείνει μόνος του. Έτσι αναγκάστηκα να βγω για δείπνο με τον Γουέστ, και παρό­ λο που το έβρισκα δύσκολο να μη σκέφτομαι τον Νόρτον, μονάχο στο σπίτι του, καταφέραμε να κάνουμε μια αναπάντεχα ευχάριστη κουβέντα για τη δουλειά του Γουέστ και την εργασία που θα πα­ ρουσίαζε στο συνέδριο, και για ένα άρθρο που είχαμε δημοσιεύσει ο Νόρτον κι εγώ στο Ιατρικό Περιοδικό της Νέας Αγγλίας πριν τον συλ­ λάβουν, και για κάποιους κοινούς γνωστούς, ώσπου ο Γουέστ είπε, ενώ μας σερβίριζαν το γλυκό, «Ο Νόρτον γέρασε πολύ». Είπα, «Βρίσκεται σε φρικτή θέση». «Ναι, φρικτή» μουρμούρισε ο Γουέστ. «Είναι τεράστια αδικία» είπα. Ο Γουέστ δεν είπε τίποτα. «Τεράστια αδικία» επανέλαβα, δίνοντάς του άλλη μια ευκαιρία. Ο Γουέστ αναστέναξε και σφούγγισε τις άκρες του στόματός