Οι άνθρωποι στα δέντρα

Ο Ι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι Σ Τ Α Δ Ε Ν Τ Ρ Α 19 κάτι όμως μέσα μου αντιστέκεται · ήταν, στο κάτω κάτω, μέρος της ρουτίνας μου σχεδόν για τρεις δεκαετίες. Αν όμως η ζωή είναι μοναχική για μένα, για τον Νόρτον είναι απείρως μοναχικότερη. Όταν τον σκέφτομαι σ’ εκείνο το μέρος, απλούστατα θυμώνω: ο Νόρτον δεν είναι πια νέος, ούτε υγιής, και η φυλάκιση καθόλου αρμόζουσα ή λογική τιμωρία δεν φαίνεται. Γνωρίζω ότι η πεποίθηση αυτή είναι άποψη της μειοψηφίας. Έχω χάσει τον λογαριασμό των φορών που έχω προσπαθήσει να εξηγήσω τον Νόρτον –την ανθρωπιά του, την ευφυΐα του, την ιδιαιτερότητά του– σε φίλους, συναδέλφους και δημοσιογράφους (και δικαστές, ενόρκους και δικηγόρους). Πράγματι, έχουν υπάρ­ ξει πολλές φορές αυτούς τους τελευταίους δεκαέξι μήνες που μου θυμίζουν την προδοσία των πρώην φίλων του Νόρτον, πόσο γρή­ γορα ξέχασαν και εγκατέλειψαν έναν άνθρωπο τον οποίο ισχυρί­ ζονταν πως αγαπούσαν και σέβονταν. Μερικοί φίλοι –άνθρωποι που ο Νόρτον γνώριζε και με τους οποίους συνεργαζόταν επί δε­ καετίες– σχεδόν εξαφανίστηκαν μόλις απαγγέλθηκαν οι κατηγο­ ρίες σε βάρος του. Χειρότεροι, ωστόσο, ήταν εκείνοι που τον εγκατέλειψαν αφότου κρίθηκε ένοχος. Θυμήθηκα, τότε, πόσο άπληστοι και διπρόσωποι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι. Βγαίνω, όμως, εκτός θέματος. Μια από τις πρωταρχικές δυσκο­ λίες της φυλάκισης για τον Νόρτον είναι η μάχη με την έντονη μονοτονία που αναπόφευκτα έχει καταλήξει να ορίζει την κατά­ στασή του. Οφείλω να παραδεχτώ ότι εξεπλάγην λίγο όταν άρχισε, μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα της ποινής του, να παραπονιέται για παραλυτική βαρεμάρα. Ανέκαθεν ήταν ένα από τα προσφιλέ­ στερα όνειρα του Νόρτον –το όνειρο, νομίζω, πολλών ιδιοφυών και πολυάσχολων ανδρών– ότι κάποιο μήνα, ή κάποιο χρόνο, θα βρισκόταν σ’ έναν ζεστό τόπο δίχως καμία απολύτως δέσμευση. Δεν θα είχε ομιλίες να δίνει, άρθρα να επιμελείται ή να γράφει, φοιτητές να διδάσκει, παιδιά να φροντίζει, έρευνα να διεξάγει · μόνο μια κενή, επίπεδη έκταση ανοιχτού χρόνου, τον οποίο θα ήταν ελεύθερος να γεμίσει όπως επιθυμούσε. ΟΝόρτον ανέκαθεν