Οι άνθρωποι στα δέντρα

H A N Y A Y A N A G I H A R A 18 έχω κοντά μου. Στην πραγματικότητα, ώσπου να μετακομίσω εδώ 1 γύρω στους δεκαέξι μήνες πριν –έναν μήνα μετά την καταδίκη του Νόρτον– δεν πιστεύω πως, στη φυσική ροή των καθημερινών γεγονότων και τα λοιπά, είχαμε περάσει παραπάνω από δύο μέρες μακριά ο ένας από τον άλλον. Ίσως ούτε καν τόσο. (Φυσικά, εξαι­ ρώ ειδικές περιπτώσεις, όπως οι περιστασιακές μου διακοπές με την τότε σύζυγό μου, ή ταξίδια που κάναμε ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο για γεγονότα όπως κηδείες και γάμοι κ.λπ. Ακόμα όμως και σ’ εκείνες τις περιστάσεις, προσπαθούσα να επικοινωνώ μαζί του καθημερινά, είτε μέσω τηλεφώνου είτε μέσω φαξ.) Το ζήτημα είναι ότι το να μιλώ με τον Νόρτον, το να δουλεύω με τον Νόρτον, το να είμαι με τον Νόρτον ήταν απλώς ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μου, με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι άνθρωποι βλέπουν τηλεόραση καθημερινά ή διαβάζουν εφημερίδα καθημε­ ρινά: ένα από εκείνα τα αδιάφορα και ωστόσο όχι ασήμαντα τε­ λετουργικά, ένα τελετουργικό που σε διαβεβαιώνει ότι η ζωή προχωρά κατά το αναμενόμενο. Όταν όμως ένας τέτοιος ρυθμός ξαφνικά διαταράσσεται, δεν αναστατώνεσαι απλώς, ξεριζώνεσαι. Έτσι νιώθω τον τελευταίο ενάμιση χρόνο πάνω κάτω. Τα πρωινά ξυπνώ και ξεκινώ τη μέρα μου όπως πάντα, τα βράδια όμως απα­ ράλλακτα καθυστερώ να πέσω για ύπνο, τριγυρνώ στο διαμέρισμά μου, κοιτάζω έξω στη νύχτα, αναρωτιέμαι τι έχω ξεχάσει. Σημει­ ώνω τις δεκάδες μικροσκοπικές αγγαρείες που ολοκληρώνω, αστό­ χαστα, μια τυπική μέρα –άνοιξα και απάντησα τα γράμματα; τή­ ρησα τις προθεσμίες; κλείδωσα τις πόρτες;– ώσπου τελικά, δυ­ στυχώς, πέφτω στο κρεβάτι. Μόνο στα χείλη του ύπνου είναι που θυμάμαι ότι το ίδιο το σχήμα της ζωής μου έχει αλλάξει, και τότε βιώνω μια σύντομη στιγμή μελαγχολίας. Θα νόμιζε κανείς πως θα ήμουν σε θέση πλέον να αποδεχτώ ότι οι συνθήκες της ζωής του Νόρτον, και κατ’ επέκταση και της δικής μου, έχουν αλλάξει, 1 Στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, όπου κατέχω την έδρα Τζον Μ. Τόρανς στο Τμήμα Ανοσολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ.