Οι αλήθειες των άλλων

ΟΙ ΑΛHΘΕΙΕΣ ΤΩΝ AΛΛΩΝ 17 αφιλόξενη και καταθλιπτική για κάθε μοναχικό επισκέπτη. Κατέβασε μια μπίρα μέχρι τη μέση για να ξεδιψάσει και τράβηξε με τα πόδια για το βιβλιοπωλείο της οδού Ράσελ. Ήταν τυχερός. Τα υπεσχημένα βιβλία τον περίμεναν όρθια στοιβαγμένα στο στενό γραφείο του βιβλιοπώλη. «Ώστε, κύριε Λινός, μας φεύγετε λοιπόν για πάντα;» ρώ­ τησε ο κύριος Μπράντλεϊ, ξεπροβοδίζοντας τον στην πόρτα. «Για πάντα; Αυτή είναι πολύ βαριά κουβέντα. Δεν τη δέ­ χομαι!» απάντησε ο Ιωακείμ με στόμφο, δήθεν διαμαρτυρό­ μενος, αλλά και χαμογελώντας. «Πέστε μου αλήθεια, τι θα σας λείψει από το Λονδίνο;» Ο Ιωακείμ σκέφτηκε για μια στιγμή: «Θα μου λείψει ο ήχος από το καμπανάκι πάνω από την εξώθυρά σας» απάντησε και του το έδειξε στρέφοντας προς τα πάνω τη ματιά του. «Αχ, να το λέτε, κι ας είναι ψέμα... είναι τόσο ωραίο!» ψιθύρισε εκείνος γοητευμένος. Ο Ιωακείμ ένιωθε από το περπάτημα ξεθεωμένος, όμως τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει τη διάθεσή του. Σε δυο μέρες θα επέστρεφε μετ’ επαίνων στην Ελλάδα. Δεν υποτι­ μούσε το γεγονός ότι εκεί θα τον περίμεναν άλλες αβεβαιό­ τητες και αγωνίες, όμως ετούτη τη στιγμή για όλα αισιοδο­ ξούσε και τίποτα δεν φοβόταν. Και το κορίτσι του τον περί­ μενε πώς και πώς να γυρίσει στην Αθήνα. Σκέφτηκε ότι δεν είχε κάποιον πραγματικά δικό του στο Λονδίνο για να αποχαιρετήσει· δυο τρεις συμφοιτητές του είχαν ήδη επιστρέψει πριν από αυτόν στα μέρη τους. Μόνη εξαίρεση