Οι αλήθειες των άλλων

16 ΝΊΚΟΣ ΘΈΜΕΛΗΣ ρισσότερο κι από τη σκέψη ότι ενδεχομένως θα μπορούσε να αποστερηθεί τη μηχανή του. «Τι είπες; Το έχεις στην κατοχή σου; Μα πώς είναι δυνα­ τόν να διακινδυνεύεις έτσι ασυλλόγιστα τη φθορά ή και την καταστροφή του; Γιατί δεν το παρέδωσες στο πανεπιστήμιο, στην Εθνική σας Βιβλιοθήκη ή στη Γεννάδειο;» «Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, για να το προφυλάξουμε. Μην ανησυχείτε· ο πατέρας μου το έχει εδώ και χρόνια κα­ ταχωνιασμένο σε μια τραπεζική θυρίδα. Πηγαίνει κάθε τόσο και το αερίζει». Με αυτήν την αποστροφή σηκώθηκε από την καρέκλα του, δείχνοντας ότι δεν είχε διάθεση να το συζητήσει. «Σας αφήνω εδώ τη διεύθυνσή μου, μέχρι να κατεβείτε στην Ελλάδα, όπως μου έχετε υποσχεθεί. Θα έχετε πάντως και δικά μου νέα». «Η υπόσχεση δεσμεύει και τους δυο μας... καλή τύχη» απάντησε ο Άλεν Ράδερφορντ και με ένα πλατύ χαμόγελο του έσφιξε εγκάρδια το χέρι. Ο Ιωακείμ Λινός έκλεισε πίσω του την πόρτα και με μια αίσθηση ότι περπατούσε μια πιθαμή πάνω από το αστραφτε­ ρό δάπεδο του πανεπιστημίου κατευθύνθηκε προς την έξοδο. 0 καιρός στο Λονδίνο ήταν αντάξιος της κακής του φήμης, ωστόσο δεν έβρεχε, πράγμα παρηγορητικό για όποιον ήθελε να περπατήσει και αυτό του υπεραρκούσε. Περιπλανήθηκε έτσι σε όλα τα μέρη που σύχναζε, σαν να ’θελε να τα αποχαιρετήσει και κατέληξε στο στέκι του, στην παμπ του Στραντ. Σκοτεινή και άδεια τέτοια ώρα, έδειχνε