ι αγωνιστές του 1821 (Οι μεγάλοι... μικροί)

«Και πού θα μάθω να πολεμάω; Αφού ο πατέρας σκο- τώθηκε». «Γι’ αυτό στενοχωριέσαι; Εγώ θα σε μάθω». Το εννοούσε ο Θοδωρής αυτό που του είχε πει. Μέχρι όμως να έρθει η ώρα να μάθουν τα παιδιά να πολεμούν, έπρεπε να φυλάγονται. Γι’ αυτό και μετά από εκείνο το περιστατικό με τον γιο του κοτζαμπάση, έπρεπε να φύ- γουν από την Αλωνίσταινα. Τη φαμελιά τους οι Τούρκοι την είχαν στο μάτι. Τι κι αν ο πατέρας τους ο Κωνστα- ντής ήταν πια πεθαμένος. Το όνομά τους ονομαστό. Φαντάσου λοιπόν να μαθευόταν ποιος είχε χτυπήσει τον γιο του κοτζαμπάση! Όλοι μπορεί να κινδύνευαν μετά από αυτό το μαντάτο. Κι έτσι έγινε κι αποφάσισαν ν’ ανέβουν εδώ πάνω στο Λιμποβίσι, στο βουνό πάνω από τις χαράδρες, όπου εί- χε ένα σπίτι ο συγχωρεμένος ο παππούς τους. Κι εδώ προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα όπως μπορούν. Αλλά τώρα που το καλοσκέφτεται ο Θοδωρής, δεν είχε δίκιο ο Γιάννος. Τι έφταιγε εκείνος; Τα παιδιά είναι παιδιά και θα γελάσουν και θα παίξουν και θα μαλώ- σουν. Αυτό που φταίει είναι πως εκείνοι δεν είναι ελεύ- θεροι στην πατρίδα τους. Κι όταν δεν είσαι ελεύθερος, 19