ι αγωνιστές του 1821 (Οι μεγάλοι... μικροί)

σίγουρος πως σύντομα θα έρχονταν κι άλλοι και θα τους πολιορκούσαν, για τα καλά αυτή τη φορά, και θα τους έπιαναν σαν τα ποντίκια μες στη φάκα. Δεν είχαν άλλη επιλογή. Θα επιχειρούσαν έξοδο, αποφάσισε. Έτσι κι έκαναν. Όμως οι Τούρκοι τούς πήραν είδηση κι άρχισαν να τους πυροβολούν. Ταπερισσότερα γυναικόπαιδα έτρεξαν αλαφιασμένα μακριά να σωθούν. Τότε ήταν που πάνω στην αναμπουμπούλα χάθηκαν και οι τρεις αδερφοί του Θοδωρή. Μόνο η Ελένη, εκείνος κι η μάνα τους έμειναν μαζί. Μαζί κι ο θείος ο Αναγνώστης, με τα δέκα του παι- διά. Κι όλοι μαζί μετά απ’ αυτό πήγαν στην Αλωνίσταινα. Τα χαμένα αδέρφια του τα βρήκαν καιρό αργότερα. Τον μικρότερο, τον Γιάννο, τον βρήκαν σκλαβάκι σ’ έναν μπέη στο Λεοντάρι. Κατάφεραν και τον εξαγόρασαν. «Όταν ήμουν σκλαβάκι, Θοδωρή μου, κάθε βράδυ έκλαιγα. Σας θυμόμουν κι έκλαιγα» του είχε πει ο Γιάννος ένα βράδυ – λίγος καιρός ήταν που τον είχαν μαζί τους. «Να που είμαστε και πάλι όλοι μαζί. Και πια δεν είσαι σκλαβάκι. Τώρα μεγάλωσες και θα μεγαλώσεις κι άλλο, κι αν χρειαστεί θα πολεμήσεις για να είσαι ελεύθερος». 18