Οικογενειακή ευτυχία

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ | 19 Με ευχαρίστησε που απευθυνόταν σ’ εμένα τόσο απλά, με ύφος φιλικό και υποβλητικό. Σηκώθηκα και τον πλησίασα. «Παίξτε αυτό» είπε, ανοίγοντας μια παρτιτούρα με μουσική του Μπετόβεν στο αντάτζιο της σονάτας Quasi una fantasia. * «Για να δούμε, πώς παίζετε» πρόσθεσε και αποτραβήχτη- κε με το ποτήρι του στην άκρη της σάλας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήταν αδύνατον να του αρνηθώ και να του πω εκ των προτέρων ότι παίζω άσχημα. Κάθισα υπάκουα μπροστά στα πλήκτρα και άρχισα να παίζω όπως μπορούσα, έστω κι αν φοβόμουν την κρίση του, ξέροντας ότι καταλαβαίνει και αγαπάει τη μουσική. Το αντάτζιο ταίριαζε με την ανάμνηση στην οποία ανέτρεχε η συζήτησή μας όσο πίναμε τσάι, και νομίζω πως έπαιξα καλά. Δεν με άφησε όμως να παίξω το σκέρτσο. «Όχι, αυτό δεν το παίζετε καλά» είπε πλησιάζοντάς με. «Αφήστε το αυτό· το πρώτο κομμάτι όμως δεν ήταν άσχημο. Φαίνεται πως καταλαβαίνετε από μουσική». Αυτός ο σεμνός έπαινος με χαροποίησε τόσο, ώστε κοκκίνισα. Το γεγονός ότι εκείνος, φίλος και ισότιμος με τον πατέρα μου, μιλούσε μαζί μου σοβαρά ως ίσος προς ίσο κι όχι σαν να ήμουν παιδί, όπως γινόταν στο παρελθόν, ήταν για μένα τόσο και- νούργιο και ευχάριστο. Η Κάτια πήγε επάνω να βάλει τη Σό- νια για ύπνο και μείναμε οι δυο μας στη σάλα. Μου μιλούσε για τον πατέρα μου, μου έλεγε πώς συνδέ- θηκε φιλικά μαζί του, πόσο χαρούμενα ζούσαν κάποτε εκεί- νοι, όταν εγώ ασχολούμουν ακόμη με τα βιβλία και τα παι- χνίδια. Και, πρώτη φορά, στις αφηγήσεις του ο πατέρας μου παρουσιαζόταν σαν ένας απλός και αξιαγάπητος άνθρωπος, * Άλλη ονομασία της Σονάτας του Σεληνόφωτος.