Οικογενειακή ευτυχία

16 | ΛΕΟΝ ΤΟΛΣΤΟΪ Ο δικός μου ήρωας ήταν λεπτός, ξερακιανός, ωχρός και θλιμμένος. Ενώ ο Σεργκέι Μιχάηλιτς δεν ήταν πια και τόσο νέος· ήταν ψηλός, γεμάτος και, όπως μου φαινόταν, πάντα κεφάτος. Παρ’ όλα αυτά, τα λόγια της μαμάς αποτυπώθηκαν στη φαντασία μου, και εδώ και έξι χρόνια τώρα, όταν εγώ ήμουν έντεκα χρόνων κι εκείνος μου μιλούσε στον ενικό, έπαιζε μαζί μου και με αποκαλούσε κοριτσάκι-βιολέτα, ανα- ρωτιόμουν μερικές φορές φοβισμένη τι θα κάνω αν ξαφνικά θελήσει να με παντρευτεί. Ο Σεργκέι Μιχάηλιτς ήρθε πριν από το γεύμα, στο οποίο η Κάτια πρόσθεσε κάποια γλυκά με κρέμα και σάλτσα από σπανάκι. Από το παράθυρο τον είδα να πλησιάζει στο σπίτι μας με ένα μικρό έλκηθρο, μόλις όμως έστριψε στη γωνία, έτρεξα βιαστικά στο σαλόνι θέλοντας να παραστήσω πως δεν τον περίμενα καθόλου. Ακούγοντας όμως χτυπήματα ποδιών στον προθάλαμο, τη δική του βροντερή φωνή και τα βήματα της Κάτιας, δεν άντεξα και πήγα να τον υποδεχτώ. Αυτός, κρατώντας την Κάτια από το χέρι, μιλούσε δυνατά και χαμο- γελούσε. Βλέποντάς με, κοντοστάθηκε και με κοίταξε για λίγο δίχως να υποκλιθεί. Ένιωσα δυσάρεστα και κατάλαβα ότι κοκκίνισα. «Αχ! Εσείς είστε λοιπόν;» είπε με τον αποφασιστικό και απλοϊκό του τρόπο, ανοίγοντας τα μπράτσα του και πλησιά- ζοντάς με. «Μα γίνεται να έχετε αλλάξει έτσι; Πώς μεγαλώ- σατε! Κάποτε σας έλεγα βιολέτα! Εσείς όμως γίνατε ολόκλη- ρο μπουμπούκι!» Με το μεγάλο χέρι του πήρε το δικό μου και το έσφιξε τόσο δυνατά, τόσο ειλικρινά, που σχεδόν πόνεσα. Νόμισα ότι θα μου φιλούσε το χέρι και πήγα να σκύψω προς το μέρος