Οικογενειακή ευτυχία

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΥΤΥΧΙΑ | 21 «Ωραία γνώμη έχετε για μένα» είπα, έτσι, για να πω κάτι. «Όχι!» είπε εκείνος αφού σώπασε λίγο. «Δεν μοιάζετε άδι- κα με τον πατέρα σας, υπάρχει μέσα σας…» και το αγαθό, προσεκτικό του βλέμμα με κολάκεψε ξανά και μου δημιούρ- γησε μια χαρούμενη αμηχανία. Μόνο τώρα πρόσεξα πως το πρόσωπό του, που αρχικά σου έδινε την εντύπωση ενός χαρούμενου προσώπου, είχε ένα απολύτως χαρακτηριστικό βλέμμα· φωτεινό στην αρχή, κι έπειτα όλο και πιο προσεκτικό και κάπως θλιμμένο. «Δεν πρέπει και δεν επιτρέπεται να πλήττετε» είπε. «Εσείς έχετε τη μουσική που καταλαβαίνετε, τα βιβλία, τις σπουδές σας, έχετε όλη τη ζωή μπροστά σας, για την οποία μονάχα τώρα μπορείτε να προετοιμαστείτε, ώστε να μη μετανιώσετε αργότερα. Ύστερα από έναν χρόνο θα είναι πια αργά». Μου μιλούσε σαν να ήταν πατέρας ή θείος μου, κι εγώ ένιωθα ότι εκείνος αυτοσυγκρατούνταν διαρκώς, ώστε να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο μ’ εμένα. Ταυτόχρονα, θίχτηκα στη σκέψη ότι με θεωρούσε κατώτερή του και ευχαριστήθη- κα επειδή, για χάρη μου και μόνο, θεωρούσε απαραίτητο να είναι διαφορετικός. Όλο το υπόλοιπο βράδυ μιλούσε με την Κάτια για δουλειές. «Έχετε γεια, αγαπητοί φίλοι» είπε ενώ σηκωνόταν και, πλησιάζοντάς με, μου έπιασε το χέρι. «Πότε θα ξαναϊδωθούμε;» ρώτησε η Κάτια. «Την άνοιξη» απάντησε εκείνος κρατώντας με πάντα από το χέρι. «Τώρα θα πάω στην Ντανίλοφκα (ένα άλλο από τα χωριά που μας ανήκαν), θα μάθω πώς έχουν εκεί τα πράγματα, θα δω πώς μπορώ να τα τακτοποιήσω, θα πεταχτώ στηΜόσχα, για δικές μου δουλειές πια, και θα ξαναϊδωθούμε το καλοκαίρι».