Οικογενειακή ευτυχία

20 | ΛΕΟΝ ΤΟΛΣΤΟΪ έτσι όπως δεν τον είχα γνωρίσει ως τότε. Με ρωτούσε επίσης τι μου αρέσει, τι διαβάζω, τι σκοπεύω να κάνω, και μου έδι- νε συμβουλές. Τώρα, για μένα δεν ήταν πια ένας πρόσχαρος άνθρωπος που αστειευόταν, που με πείραζε και έπαιζε μαζί μου, αλλά ένας άνθρωπος σοβαρός, απλός, που μας αγα- πούσε, για τον οποίο ένιωθα αυθόρμητο σεβασμό και συμπά- θεια. Ένιωθα άνετα, ευχάριστα, ταυτόχρονα όμως ένιωθα, άθελά μου, μιαν ένταση μιλώντας μαζί του. Φοβόμουν με κάθε λέξη που έλεγα· σε τέτοιο βαθμό ήθελα να γίνω άξια της αγάπης του, την οποία είχα ήδη αποκτήσει μόνο και μόνο επειδή ήμουν κόρη του πατέρα μου. Αφού έβαλε τη Σόνια για ύπνο, η Κάτια ήρθε να καθίσει μαζί μας και άρχισε να του μιλάει για την απάθειά μου, για την οποία εγώ δεν είχα πει τίποτα. «Δεν μου είπε, λοιπόν, το κυριότερο» είπε αυτός χαμογε- λώντας και κουνώντας επιτιμητικά προς το μέρος μου το κε- φάλι του. «Μα τι να πω!» έκανα εγώ. «Είναι πολύ βαρετό, άλλωστε θα περάσει». (Και πράγματι, εκείνη τη στιγμή μού φαινόταν πως όχι μονάχα η κατάθλιψή μου θα περνούσε, αλλά κι ότι είχε ήδη περάσει και δεν υπήρξε ποτέ.) «Δεν είναι καλό να μην μπορείτε να αντέξετε τη μοναξιά» είπε αυτός. «Μήπως αυτό οφείλεται στο ότι είστε μια δεσποινίδα;» «Εννοείται πως είμαι μια δεσποινίδα» απάντησα γελώντας εγώ. «Όχι, είναι ανάξια λόγου μια δεσποινίδα η οποία ζει μόνο και μόνο για τη θαυμάζουν και, μόλις μείνει μόνη της, αμέσως καταρρέει και δεν την ευχαριστεί τίποτα. Όλα τα κάνει για το θεαθήναι και τίποτα δεν κάνει για τον εαυτό της».