Οικογενειακά μυστικά

[ 19 ] ραρχία με μιαν απλή αλλαγή επωνύμου δεν τους ξεγελούσε. Ωστόσο την εγγονή τους την αγαπούσαν και ανταγωνίζονταν τον πατέρα της για το ποιος θα την κακομάθει περισσότερο, ιδιαίτερα μετά τον θάνα­ το της κόρης τους στον τοκετό. «Φεύγω για το γραφείο, καρδιά μου!» Η Άγκνες στράφηκε προς το μέρος του όταν ο πατέρας της μπήκε στο δωμάτιο. Είχε παίξει για λίγο στο μεγάλο πιάνο που ήταν στραμμέ­ νο προς το παράθυρο, κυρίως επειδή ήξερε πόσο όμορφη φαινόταν όταν καθόταν εκεί. Η μουσικότητα δεν ήταν δα και το ισχυρότερο ατού της. Παρά τα πανάκριβα μαθήματα πιάνου, που της το είχαν αγο­ ράσει από τότε που ήταν μικρή, μόλις και μετά βίας κατάφερνε να δια­ βάζει και να παίζει τις νότες στο αναλόγιο μπροστά της. «Πατέρα, σκέφτηκες καθόλου εκείνο τοφόρεμα που σου έδειξα τις προάλλες;» Τον κοιτούσε παρακλητικά και τον παρατηρούσε προσε­ κτικά καθώς εκείνος πάλευε, ως συνήθως, από τη μια με την επιθυμία να αρνηθεί και από την άλλη με την ανικανότητά του να το καταφέρει. «Καλό μου κορίτσι, σου αγόρασα πρόσφατα ένα φόρεμα στο Όσλο…» «Ναι, αλλά ήταν φοδραρισμένο, πατέρα, και δεν μπορείς να περι­ μένεις να εμφανιστώμε φοδραρισμένο φόρεμα στη δεξίωση του Σαβ­ βάτου, όταν μάλιστα κάνει τέτοια ζέστη έξω». Συνοφρυώθηκε θυμωμένη και περίμενε την αντίδρασή του. Αν εκείνος, παρά τη συνήθειά του, αντιστεκόταν περισσότερο, τότε η Άγκνες θα άφηνε να φανεί ένα τρέμουλο στα χείλη της. Αν ούτε αυτό βοηθούσε… ε, τότε… λίγα δάκρυα θα είχαν πραγματική επιτυχία. Όμως σήμερα ο πατέρας της έδειχνε κουρασμένος και εκείνη δεν πί­ στευε ότι θα χρειάζονταν τόσες προσπάθειες εκ μέρους της. Και ως συνήθως αποδείχθηκε πως είχε δίκιο.