Οδοιπορικό του 1806

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚO ΤΟΥ 1806 18 ντροπή και ανήκω προ πολλού στην κατηγορία των προληπτικών και των αδύναμων. Θα είμαι ίσως ο τελευταίος Γάλλος που βγή­ κε από τη χώρα του για να ταξιδέψει στους Αγίους Τόπους με τις ιδέες, τις βλέψεις και τα συναισθήματα ενός προσκυνητή του παλιού καιρού. Και μπορεί να μην έχω τις αρετές που έδιναν άλλοτε λάμψη στους άρχοντες ντε Κουσί, ντε Νελ, ντε Σαστιγιόν, ντε Μονφόρ, αλλά τουλάχιστον μου απομένει η πίστη· εξαιτίας αυτού μου του χαρακτηριστικού, θα είχα και την αποδοχή των παλιών Σταυροφόρων. «Και όταν θέλησα να φύγω και να ξεκινήσω τον δρόμο μου, είπε ο άρχοντας ντε Ζουενβίλ, πήγα και βρήκα τον αβά ντε Σεμι­ νόν για να συμφιλιωθώ μαζί του. Και μου έδωσε το δισάκι μου και το έσφιξε και μου έβαλε στο χέρι το ραβδί μου. Και σε λίγο έφυγα από τη Ζονβίλ, χωρίς να επιστρέψω από τότε στο κάστρο μέχρι τον γυρισμό μου από το υπερπόντιο ταξίδι μου. Και πήγα πρώτα σε άγιους τόπους που ήταν εκεί κοντά… ξυπόλυτος και με το μάλλινο ρούχο του προσκυνητή. Και έτσι πήγα από την Μπλε­ κούρ στον Άγιο Ουρβανό, και χρειάστηκε να περάσω κοντά από το κάστρο της Ζονβίλ, και δεν τόλμησα να στρέψω το πρόσωπο προς τη Ζονβίλ, από φόβο μήπως στενοχωρηθώ και σφιχτεί η καρδιά μου». Αφήνοντας και πάλι την πατρίδα μου, στις 13 Ιουλίου 1806, δεν φοβήθηκα καθόλου να γυρίσω το κεφάλι, όπως ο άρχοντας της Καμπανίας: ξένος σχεδόν στον τόπο μου, δεν άφηνα πίσω μου ούτε κάστρο ούτε καλύβα. Από το Παρίσι στο Μιλάνο, ήξερα τον δρόμο. Στο Μιλάνο, πήρα τον δρόμο για τη Βενετία: είδα παντού, όπως και στο δου­ κάτο του Μιλάνου, έναν εύφορο και μονότονο βάλτο. Σταμάτησα για λίγο στα μνημεία της Βερόνας, της Βιτσέντσας και της Πά