Οδοιπορικό του 1806

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚO ΤΟΥ 1806 22 Η θύελλα συνεχίστηκε κάμποσο μέσα στη νύχτα. Ενώ είχαν μαζευτεί όλα τα πανιά και το πλήρωμα είχε αποσυρθεί, είχα μείνει σχεδόν μόνος μου κοντά στον ναύτη που κρατούσε το πηδάλιο. Είχα περάσει έτσι νύχτες ολόκληρες σε θάλασσες πιο τρικυμιώδεις· αλλά ήμουν ακόμη νέος και η βουή των κυμάτων, η μοναξιά του ωκεανού, οι άνεμοι, οι σκόπελοι, οι κίνδυνοι ήταν για μένα απόλαυση. Αντιλήφθηκα, στο τελευταίο αυτό ταξίδι, ότι η όψη των πραγμάτων έχει αλλάξει για μένα. Ξέρω τώρα τι αξία έχουν όλες αυτές οι ονειροπολήσεις της πρώτης νεότητας· και όμως τέτοια είναι η ανθρώπινη ασυνέπεια που εγώ έσκιζα ακό­ μη τα κύματα, που αφηνόμουν ακόμη στην προσδοκία, που πή­ γαινα να συλλέξω και άλλες εικόνες, να βρω χρώματα για να στολίσω πίνακες που ίσως να με έβγαζαν από τις λύπες μου και τις καταδιώξεις μου. Περπατούσα στο πίσω κατάστρωμα, ενώ πού και πού πήγαινα να γράψω καμιά σημείωση στο φως της λάμπας που φώτιζε την πυξίδα του τιμονιέρη. Ο ναύτης με κοι­ τούσε με έκπληξη· με περνούσε πιστεύω για αξιωματικό του γαλλικού ναυτικού που, όπως κι εκείνος, νοιαζόμουν για την πορεία του πλοίου: δεν ήξερε ότι η πυξίδα μου δεν ήταν τόσο καλή όσο η δική του, και ότι πιο σίγουρα θα έβρισκε εκείνος το λιμάνι παρά εγώ. Την επομένη, 3 Αυγούστου, καθώς ο άνεμος σταθεροποιήθη­ κε σε βορειοδυτικό, περάσαμε το νησί του Πόμο και της Πελα­ γκόζα. Αφήσαμε στ’ αριστερά τα τελευταία νησιά της Δαλματίας, και είδαμε στα δεξιά το όρος Σάντ-Άντζελο, άλλοτε όρος Γκαρ­ γκάνο, που καλύπτει τη Μανφρεντόνια, κοντά στα ερείπια της Σιπούντας, στις ακτές της Ιταλίας. Στις 4 του μηνός πέσαμε σε νηνεμία· ο μαΐστρος σηκώθηκε κατά το ηλιοβασίλεμα και συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Στις δύο η