Οδοιπορικό Θεσσαλονίκης: Περπάτημα στην πόλη αλλιώς

18 Με τον θεσμό των πεζοδρόμων, κάποιες από τις καθέτους ανα­ θάρρησαν. Η Ικτίνου, η Δημητρίου Γούναρη, η Αριστοτέλους, η Αγίας Σοφίας, πήραν λίγο τ’ απάνω τους, μα τα γράδα τους παρα­ είναι μπόσικα και αχαμνά μπροστά στη διπλοβρασιά της Π. Π. Γερ­ μανού, η οποία διαθέτει το στρατηγικό πλεονέκτημα του παρελθό­ ντος της. Να βάλω τώρα μπρος τη συμπυκνωμένη ανάμνηση; Τον περασμένο αιώνα, στα παλιά τα χρόνια της δεκαετίας του ’70, αυτά που οι ιστορικοί αποκαλούν ως «σεβεντίνοια», το πέ­ ρασμα ενός νεανία από την άνηβο στην έφηβο κλίμακα του γήι­ νου βίου σηματοδοτούνταν από τρία μυητικά στάδια: 1/την τάση του προς αυτοχειρία 2/την παρακολούθηση κινηματογρα­ φικής ταινίας άνευ της γονεϊκής χωροστασίας 3/τη διάσχιση της Π.Π. Γερμανού άνευ της διδασκάλου αιδούς, δηλαδή ξεδιάντρο­ πα. Σε χρονικά και μονωδίες που φυλάσσονται στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, αναφέρονται αταύτιστα τοπωνύμια όπως Ελυζέ , Φιγκαρό , Τάφος , Κρύπτον , πλάι σε γερούνδια που φανερώνουν ενέργειες και στάσεις της υπάρξεως σημαντικές: το μπιλιαρδίζειν, το ροκεύειν, το ντισκεύειν, το γκομενίζειν. Δηλαδή: το ανθρω­ πεύειν. Όλα αυτά συνέβαιναν στην κάτω μεριά του δρόμου, την υποκειμένην τής Παύλου Μελά οδού, ενώ η απάνω μεριά ανήκε από τότε στα βενζινάδικα, τα μανάβικα, τους ευκτήριους οίκους και τα πρακτορεία ταξιδίων. Το παράγγελμα Ραντεβού στην Πι Πι δεν εννοούσε ποτέ τη σταλία στο πεζοδρόμιο της Παναγούδας ή του κινηματογράφου Θυμέλη, εκτός κι αν παραήσουνα ζαβό, οπότε είχες πολύ δρόμο ακόμη να διαβείς. Για να φτάσεις πού; Μα, εκεί όπου κατηφόριζε, εξέβαλε, οδηγούσε, υποδείκνυε η μιλημένη οδός: στην Τσιμισκή, βεβαίως, βεβαίως. Αυτό αποτε­ λούσε μιαν ανέκαθεν παράδοση, γι’ αυτό και οι παλαιότεροι των παλαιών, ως οξυνούστεροι, είχαν εγκαταστήσει τα φυλάκια Πε-