Οδηγός φόνων

10 Α Ν Τ Ω Ν Η Σ Γ Κ Ο Λ Τ Σ Ο Σ Και τότε, συνήθως, μια βρισιά· και τιναζόταν από το κρεβάτι. Το είχε αποφασίσει. Το αποφάσισε. Θα ήταν μια βραδιά σαν τις άλλες. Για τους άλλους. Όχι για τον ίδιο. Όχι για τον Αλκιβιάδη Πικρό. Γιατί αυτός θα άλλαζε. Εκείνο το βράδυ το υποσχέθηκε στο είδωλό του στον καθρέφτη. Κάθε βράδυ υποσχόταν σε ένα πρόσωπο κα- ταφανώς αξύριστο και ανεξαιρέτως κουρασμένο ότι θα άλλαζε μοτίβο. Ότι για τον ίδιο θα ήταν μια νύχτα δια- φορετική από τις προηγούμενες. Που για μήνες ήταν απαράλλαχτα ίδιες. Ύπνος την ημέρα. Και ήταν φυσικό, αφού ξάγρυπνος τα βράδια στο κρεβάτι, παρατηρώντας την αέναη κίνηση του ανεμιστήρα στο ταβάνι ή ακου- μπώντας τους αγκώνες στο τραπέζι της κουζίνας είτε στις τάβλες του γραφείου ατενίζοντας τον τοίχο απένα- ντί του, καπνίζοντας άφιλτρες φυτείες και πίνοντας θά- λασσες καφέ, ή περπατώντας μοναχικά, μηχανικά και μόνιμα –αυτό κάθε βράδυ–, σταματώντας μόνο, κάποιες φορές, για λίγο, να καταγράψει στο μικρό του Moleskine μια σκέψη, στο ίδιο πάντα πενηντάλεπτο δρομολόγιο: Παπατσώνη-Μπαλάνου-Μηνιάτη-Μάρκου Μουσούρου- Υμηττού-Ηλιουπόλεως-Πρώτο Νεκροταφείο-Τριβωνια- νού-Σορβόλου-Παπατσώνη. Στο Μετς. Η όποια αλλαγή στο «δρομολόγιο» τον τρομοκρατεί. Απόπειρα, από τις ελάχιστες, να αποδράσει από τον «κώδωνα»: Θα πιέσει τον εαυτό του να πάρει το μετρό.