Οδηγός φόνων

16 Α Ν Τ Ω Ν Η Σ Γ Κ Ο Λ Τ Σ Ο Σ παρέδιδαν ακολουθούσαν το δρομολόγιο «κουτί-πιάτο- σκουπίδια». Και πέντε ή έξι φορές, όχι περισσότερες, τους τελευταί- ους εννιά μήνες είχε τολμήσει την κάθοδο στο Κέντρο. Μεσημέρια. Ήταν μέρες που έχανε τη μάχη με τον ύπνο, ακόμα και έπειτα από μιαν άυπνη νύχτα. Πρόσχημα η αγορά φιλμ για τη μόνιμα παρκαρισμένη Leica του πα- τέρα του. Περνούσε μέσα από το Ζάππειο και τον Εθνι- κό Κήπο, κάτι που τον ανακούφιζε αφού έβρισκε το σκηνικό αναλλοίωτα στατικό. Το πράγμα δυσκόλευε όταν έβγαινε από τον Κήπο, στην έξοδο επί της Αμαλίας. Διέ- σχιζε τη λεωφόρο ακροβατώντας, αυθαίρετα έως αυτο- κτονικά, ανάμεσα στα αυτοκίνητα για να καταφύγει στο πρώτο κατάστημα φωτογραφικών του Συντάγματος, και για να επιστρέψει, κεραία πάνισχνη, πολύσπαστη και βιαστική, για έναν δεύτερο γύρο με τους έξαλλους οδη- γούς, ώσπου να τρυπώσει στο κουκούλι του Κήπου. Κάποια στιγμή σκέφτηκε πως το πέρασμα του δρόμου ήταν μια πρόκληση στην αυτοκτονία, αν το ότι έφτανε σώος στο απέναντι πεζοδρόμιο ήταν μια επιτυχία. Μια επιτυχία σε ένα τόλμημα. Ή μήπως μια αποτυχία σε μιαν απόπειρα; Ίδιες σκέψεις σκυμμένος στα κάγκελα του μπαλκονιού του, σαν για να παρακολουθήσει το πέρασμα ενός διαβάτη – δεν περνούσαν και πολλοί έξω από το ερημητήριο της Παπατσώνη. Ένας όροφος θα ήταν αρκετός; Τον τρέλαινε η σκέψη της απόπειρας για