Νυχτερινό Σχολείο 5: Το φινάλε

[ 23 ] Ένα κύμα πόνου και οργής έβαλε φωτιά στις φλέβες της. Πλη- σίασε ένα βήμα τη διευθύντρια και την έσπρωξε άγρια. Καθώς ήταν απροετοίμαστη, η Ιζαμπέλ παραπάτησε και παραλίγο να πέσει. Η Άλι άκουσε μια πνιχτή κραυγή από κά- ποιον δίπλα της. «Εσύ φταις γι’ αυτό, Ιζαμπέλ» είπε και ο τόνος της φωνής της υψώθηκε. «Οι φρουροί ακολουθούσαν τις δικές σου εντολές. Εσύ τον άφησες εκεί». Η Ιζαμπέλ σήκωσε τα χέρια σε μια αδύναμη προσπάθεια να την ηρεμήσει, αλλά η Άλι την έσπρωξε πάλι. Και πάλι. «Γιατί, Ιζαμπέλ; Γιατί με υποχρέωσες να τον αφήσω; Πώς μπόρεσες να του το κάνεις αυτό;» Κάθε φορά που η Άλι την έσπρωχνε, η διευθύντρια οπισθο- χωρούσε ένα βήμα. Και η Άλι προχωρούσε ένα. «Πού είναι ο Κάρτερ, Ιζαμπέλ; Είναι νεκρός; Τον σκότωσε κι αυτόν ο Ναθάνιελ;» «Δεν ξέρω» επανέλαβε η Ιζαμπέλ, σχεδόν ψιθυριστά πλέον. Τα μελιά της μάτια έλαμπαν βουρκωμένα, μα η Άλι δεν έδωσε καμία σημασία και την έσπρωξε πάλι, τελευταία φορά. Σκέφτηκε τον Κάρτερ, πώς τη σήκωσε για να τη βάλει στο μαύρο Λαντ Ρόβερ, κοπανώντας την πόρτα και χτυπώντας με τη γροθιά του το μέταλλο φωνάζοντας στον οδηγό να φύγει. Η φλόγα των ματιών του –σαν να σκεφτόταν ότι θα πέθαινε και μάλιστα ήταν πρόθυμος, αν όχι και ανυπόμονος, γι’ αυτό– είχε αποτυπωθεί στη μνήμη της σαν σφραγίδα. «Είναι παιδί ακόμη. Αν πεθάνει, το φταίξιμο θα είναι δικό σου , Ιζαμπέλ. Δικό σου». Η φωνή της ράγισε. Τα γόνατά της δεν την κράτησαν άλλο. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κανείς δεν κινήθηκε. Κι έπειτα βρέθηκε δίπλα της η Ρέιτσελ, που την έπιασε από τους ώμους και τη βοήθησε να σταθεί όρθια.