Νυχτερινό Σχολείο 5: Το φινάλε

[ 22 ] Χωρίς άλλη κουβέντα, της έπιασε το πιγούνι και το έστρεψε προς το φως που έβγαινε από την ανοιχτή πόρτα. Αίφνης, η Άλι θυμήθηκε ότι την είχε δει να πολεμάει με τους φρουρούς του Ναθάνιελ στο Χάμπστεντ Χιθ, σαν περιστρεφό- μενος δερβίσης όλο δύναμη και ταχύτητα. Τότε είχε σχεδόν χαρεί που την έβλεπε. Τώρα κάρφωσε το βλέμμα της πάνω στη διευθύντρια χωρίς να βλεφαρίσει, ενώ την κατέκλυζε ένα κύμα οργής – τη θεωρούσε υπεύθυνη για ό,τι είχε συμβεί την προη- γούμενη νύχτα. Τα ανοιχτόχρωμα, κυματιστά μαλλιά της Ιζαμπέλ ήταν σφι- χτοδεμένα πίσω. Μια μεγάλη μελανιά κάλυπτε το ένα της ζυ- γωματικό. Φορούσε ακόμη τη στολή του Νυχτερινού Σχολείου. «Πρέπει να σε δει η γιατρός». Η Ιζαμπέλ πίεσε απαλά το δάχτυλό της στην πληγή της κοπέλας στο κεφάλι. Εκείνη πόνεσε, μα ούτε καν ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της. Αυτό που ήθελε να ρωτήσει τη διευθύντρια δεν έπαιρνε ανα- βολή. «Πού είναι ο Κάρτερ;» Κανένας δε μίλησε. Στην αρχή η Ιζαμπέλ δεν αντέδρασε. Βλέποντας όμως ότι η μαθήτριά της περίμενε μια απάντηση, ξεφύσηξε δυνατά. Έδει- χνε εξαντλημένη· καινούριες ρυτίδες είχαν κάνει την εμφάνισή τους στο ντελικάτο της πρόσωπο. «Δεν ξέρω» απάντησε απαλά. Ακούγοντας τις δύο αυτές λέξεις, η Άλι ένιωσε σαν να έφαγε γροθιά στο στομάχι. Και δε δίστασε να την ανταποδώσει. «Με ανάγκασαν να τον αφήσω εκεί πέρα» είπε χαμηλόφωνα και με επικριτικό ύφος. «Στον δρόμο. Περικυκλωμένο ». Η διευθύντρια απέστρεψε το βλέμμα· τα χείλη της έτρεμαν. Η Άλι δεν τη λυπήθηκε. Ήθελε να τη δει να υποφέρει. Εκεί- νη έφταιγε. Ήταν δική της εντολή να αφήσουν εκεί τον Κάρτερ.