Νυχτερινό Σχολείο 4: Αντίσταση

[ 7 ] ΕΝΑ « Π ρέπει να χαλαρώσεις» είπε ο Σιλβέν. «Αν είσαι σφιγμένη, θα βουλιάξεις». Η Άλι τον αγριοκοίταξε. Κάθε μυς του κορμιού της ήταν σαν τεντωμένο καλώδιο. «Χαλαρή είμαι». Το δροσερό νερό της θάλασσας τους έφτανε μέχρι τη μέση, ενώ μικρά κυματάκια έσκαγαν παιχνιδιάρικα πάνω τους. Η άμμος ήταν μαλακή κάτω από τα πόδια τους. Η Άλι ένιωθε τον δυνατό ήλιο να της καίει την επιδερμίδα, ενώ σάρωνε με το βλέμμα της τα βαθυγάλανα νερά. Ο Σιλβέν ύψωσε τα φρύδια του. «Δεν είσαι χαλαρή». Έδειξε τους σφιγμένους ώμους της, τις παλάμες της που σχημάτιζαν γροθιές. «Δες πώς είσαι. Βρισκόμαστε για κολύμπι στη Μεσό­ γειο κι εσύ κάνεις λες και πας για βασανιστήρια». Η Άλι ανασήκωσε τους ώμους. Το έπαιζε αδιάφορη, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι βρισκό­ ταν όντως εκεί. Μαζί του. Και ότι έκαναν αυτό που έκαναν. Βρίσκομαι στη νότια Γαλλία, σκέφτηκε, και ο Σιλβέν με μαθαίνει κολύμπι. Ποιος θα το πίστευε! Ο Σιλβέν περίμενε ακόμη μιαν απάντηση από την πλευρά της, οπότε εκείνη μουρμούρισε κάτι βιαστικά και δυσοίωνα σχετικά με το βασανιστήριο του εικονικού πνιγμού. Τα χείλη του τρεμόπαιξαν. «Έλα» της είπε. «Είναι απλό. Δε χρειάζεται παρά να… καθίσεις». Η Άλι κοίταξε γύρω της –δεν υπήρχε απολύτως τίποτε όπου