Νυχτερινό Σχολείο 2: Κληρονομιά

[ 13 ] Χωρίς να ανακόψει τον ρυθμό της, έστριψε δεξιά στη Χάι Στριτ ψάχνοντας για το μέρος που της είχε υποδείξει η Ιζαμπέλ. Να το! Στο κακόγουστο γωνιακό σαντουιτσάδικο, η Άλι έστριψε δεξιά και βρήκε το στενό δρομάκι όπου της είχε πει η διευθύντρια να περιμένει. Χωρίς να ρίξει πίσω της ούτε μια ματιά, όρμησε στις σκιές ανάμεσα σε δύο τεράστιους μεταλλι­ κούς κάδους απορριμμάτων. Ακούμπησε την πλάτη της στον τοίχο και στάθηκε για να πάρει μια ανάσα. Τα μαλλιά της έπεφταν στα μάτια και κολ­ λούσαν στο ιδρωμένο της μέτωπο, κι εκείνη τα έκανε με το χέρι προς τα πίσω σουφρώνοντας τη μύτη της. Τι διάολο βρομάει έτσι; Οι κάδοι έζεχναν ασφαλώς, όμως γύρω της υπήρχε και μια άλλη μπόχα – η Άλι δεν ήθελε ούτε καν να σκεφτεί από τι μπο­ ρεί να προερχόταν. Εστίασε την προσοχή της στη διάσωσή της και κάρφωσε το βλέμμα της στην είσοδο του στενού. Η Ιζα­ μπέλ τής είχε πει ότι δε θα χρειαζόταν να περιμένει πολύ. Τα λεπτά όμως περνούσαν και είχε αρχίσει να ανησυχεί. Ακόμα κι εκεί, στα σκοτεινά, ένιωθε εκτεθειμένη. Ένιωθε ότι θα μπορούσαν εύκολα να τη βρουν. Αν ήμουν εγώ στη θέση των διωκτών μου, σίγουρα ετούτο εδώ το ση- μείο θα ήταν από τα πρώτα που θα έψαχνα , σκέφτηκε. Άρχισε να τρώει αφηρημένα τα νύχια της, ώσπου ακούστη­ κε ένας θόρυβος κάπου χαμηλά. Κοίταξε κάτω και είδε ένα ξεσκαρταρισμένο κουτί από σάντουιτς να κουνιέται μόνο του. Στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που έβλε­ πε, κατόπιν όμως έμεινε με το στόμα ανοιχτό από την έκπλη­ ξη· το κουτί σερνόταν προς το μέρος της από την άλλη άκρη του στενού. Μόλις έφτασε σε μια λιμνούλα φωτός από τη λά­ μπα του δρόμου, τότε η Άλι διέκρινε τη μακριά, λεπτή ουρά που σερνόταν καταγής πίσω απ’ το κουτί.