Νυχτερινό Σχολείο 2: Κληρονομιά

[ 12 ] Δε φαίνονταν πουθενά. Ελπίζοντας ότι ακολουθούσε τη σωστή κατεύθυνση, άρχισε πάλι να τρέχει – ακόμα πιο γρήγορα αυτή τη φορά. Σε κανονικές συνθήκες, της άρεσε πολύ το τρέξιμο· ακόμα και τώρα, τα πόδια της υιοθέτησαν αυτόματα κι εύκολα έναν στρωτό ρυθμό και η αναπνοή της σταθεροποιήθηκε σιγά σιγά. Όμως οι συνθήκες δεν ήταν κανονικές. Αντιπάλευε την πα­ ρόρμηση να κοιτάξει πίσω από τον ώμο της, αφού αν παραπα­ τούσε και χτυπούσε μπορεί να την τσάκωναν. Και ποιος ξέρει τι θα της συνέβαινε μετά; Μες στο σκοτάδι, της φάνηκε προς στιγμήν ότι τα σπίτια έτρεχαν κι εκείνη έμενε ακίνητη. Ήταν αργά, ο δρόμος ήσυχος. Οι ανιχνευτές κίνησης έγιναν εχθροί της · αν έτρεχε στο πε­ ζοδρόμιο, άναβαν αυτόματα τα φώτα στις εισόδους των σπι­ τιών, που την τύφλωναν και την πρόδιδαν συνάμα. Έτσι, έτρεχε καταμεσής του δρόμου, αν και τα φώτα του δήμου τη φώτιζαν ανελέητα καθώς περνούσε. Ξάφνου, βγήκε σε μια διασταύρωση. Σταμάτησε γλιστρώ­ ντας λιγάκι από τη φόρα και σήκωσε κοντανασαίνοντας το βλέμμα της στις πινακίδες. Οδός Φόξμπορο. Τι είχε πει η Ιζαμπέλ; Έτριψε το μέτωπό της προσπαθώντας να θυμηθεί. Είπε αριστερά στη Φόξμπορο , κατέληξε μια στιγμή αργότερα. Κι ύστερα δεξιά στη Χάι Στριτ . Αλλά δεν ήταν σίγουρη. Τα πάντα εί­ χαν συμβεί πολύ γρήγορα. Με το που έστριψε αριστερά, όμως, είδε ευθεία μπροστά της τα φώτα της Χάι Στριτ και κατάλαβε ότι πήγαινε σωστά. Κι ενώ συνέχιζε τρεχάλα την πορεία της, αναρωτιόταν αν η κίνη­ ση των ταξί, των λεωφορείων και των φορτηγών που περνού­ σαν δίπλα της σήμαινε ότι ήταν πλέον πιο ασφαλής ή το ακρι­ βώς αντίθετο. Δεν είχε καμιά κάλυψη πια.