Νυχτερινό Σχολείο 2: Κληρονομιά

[ 11 ] Τα οποία όμως ηχούσαν κοφτά στον δροσερό νυχτερινό αέρα. Ακούγοντάς τα να πλησιάζουν στην κρυψώνα της, η Άλι ένιωσε να της σηκώνεται η τρίχα. Ο χτύπος της καρδιάς της σφυροκοπούσε τ’ αυτιά της. Οι παλάμες της ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Ηρέμησε , σκέφτηκε λυσσαλέα. Ηρέμησε . Εφάρμοσε τις τεχνικές αναπνοής που της είχε μάθει ο Κάρ­ τερ το καλοκαίρι – εστιάζοντας την προσοχή της σ’ έναν αργό ρυθμό εισπνοής και εκπνοής, μπορούσε ν’ αποτρέψει τις κρί­ σεις πανικού που την έπιαναν και ήταν ανεξέλεγκτες. Τρεις εισπνοές, δύο εκπνοές. «Πού την είδες τελευταία φορά;» Η χαμηλή, απειλητική φωνή αιωρήθηκε πάνω απ’ το κεφάλι της, ενώ εκείνη ανάσαι­ νε σιγανά. «Κάνα δυο δρόμους πιο πίσω» αποκρίθηκε η φωνή του πρώτου άντρα. Η Άλι άκουσε το θρόισμα του μπουφάν του, όπως σήκωσε το χέρι του για να δείξει. «Μάλλον θα έστριψε κάπου ή θα χώθηκε σε κανέναν κήπο. Πάμε προς τα πίσω. Να κοιτάς και πίσω από τους κάδους – δεν είναι μεγαλόσωμη. Την παίρνει να κρυφτεί κι εκεί». Αναστένα­ ξε. «Ο Ναθάνιελ θα δυσαρεστηθεί αν τη χάσουμε. Τον άκουσες και μόνος σου. Ας προσπαθήσουμε να τη βρούμε, εντάξει;» «Είναι γρήγορη σαν τον διάολο» είπε νευρικά ο πρώτος. «Ναι, αλλά αυτό το ξέραμε από πριν. Εσύ πήγαινε από αυτή τη μεριά. Εγώ από κείνη». Τα βήματά τους απομακρύνθηκαν. Η Άλι δε σάλεψε καθό­ λου, ώσπου γύρω της απλώθηκε απόλυτη ησυχία. Ακόμα και τότε, όμως, πρώτα μέτρησε μέχρι το πενήντα και μετά βγήκε, προσεκτικά, από την κρυψώνα της. Σηκώθηκε όρθια και κρύ­ φτηκε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, κοιτάζοντας όσο μακρύτερα μπορούσε και προς τις δύο κατευθύνσεις.