Νυχτερινό Σχολείο 2: Κληρονομιά

[ 10 ] Έπεσε στο έδαφος και σύρθηκε κάτω από το φορτηγάκι. Η μυρωδιά απ’ την άσφαλτο και απ’ τα λάδια αυτοκινήτου πλημ­ μύρισε τα ρουθούνια της. Το μάγουλό της ακουμπούσε στο τραχύ σκυρόδεμα, το οποίο ήταν κρύο και υγρό από την μπόρα που είχε πέσει νωρίτερα. Αφουγκραζόταν με ένταση· και τι δε θα ’δινε να μην ακου­ γόταν τόσο δυνατά το χτυποκάρδι της. Τα βήματα πλησίαζαν όλο και περισσότερο. Όταν έφτασαν στο φορτηγάκι, η Άλι κράτησε την αναπνοή της. Όμως ο διώ­ κτης της προσπέρασε την κρυψώνα της χωρίς να επιβραδύνει τον ρυθμό του. Η Άλι ένιωσε να κατακλύζεται από ανακούφιση. Τότε τα βήματα σταμάτησαν. Απλώθηκε μια παράξενη σιγαλιά, σάμπως όλοι οι ήχοι να είχαν ως διά μαγείας εξαφανιστεί, και προς στιγμήν η Άλι δεν άκουγε τίποτα. Ξάφνου, μια πνιχτή βλαστήμια την έκανε να ζαρώσει από τον φόβο. Μια στιγμή αργότερα, άκουσε μια ήρεμη ανδρική φωνή να ψιθυρίζει: «Εγώ είμαι. Την έχασα». Ακολούθησε μια παύση, κι ύστερα με ύφος απολογητικό: «Το ξέρω, το ξέρω… Κοίτα, είναι γρήγορη και, όπως είπες, ξέρει καλά την περιοχή». Άλλη μια παύση. «Είμαι στην οδό…» Ο άντρας έκανε μερικά βήμα­ τα για να κοιτάξει. «…Κρόξτεντ. Θα περιμένω εδώ». Η ησυχία που ακολούθησε κράτησε πολλή ώρα, και η Άλι άρχισε ν’ αναρωτιέται μήπως ο διώκτης της είχε φύγει νυχοπα­ τώντας χωρίς να τον πάρει είδηση. Δεν τον άκουσε να κουνιέ­ ται ούτε μια φορά μετά το κλείσιμο του τηλεφώνου. Πάνω που οι μύες της είχαν αρχίσει να πονούν από την ακι­ νησία, ακούστηκε ένας ήχος που έφερε ρίγος στη σπονδυλική της στήλη. Κι άλλα βήματα.