Νυχτερινό Σχολείο 2: Κληρονομιά

[ 23 ] εκείνον, όπως και το ότι ήταν κάποτε μαθητής στην Κιμμέρια Ακαδημία. Όσο κι αν έστυψε το μυαλό της να θυμηθεί εάν τον είχε δει, τον ίδιο ή κάποιον στο ίδιο στιλ, έξω από το σπίτι της, το απο­ τέλεσμα ήταν μηδέν εις το πηλίκον. Και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος την παρακολουθούσε όλη την ώρα, ένιωσε να ανατρι­ χιάζει σύγκορμη. «Όλα ήταν μια χαρά» του είπε. «Δεν ήταν κανείς έξω απ’ το σπίτι όταν έφυγα για το πάρκο. Όταν γύρισα, όμως, αυτοί οι τύποι μού την είχαν στημένη στον δρόμο. Με αναγνώρισαν». «Προσπάθησαν να σε αρπάξουν;» τη ρώτησε εκείνος ρίχνο­ ντάς της μια φευγαλέα ματιά. Η Άλι κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Είπαν ότι ήθελαν να μου μιλήσουν. Μα δεν τους πίστεψα» αποκρίθηκε. «Το έβαλα στα πόδια. Δεν πρόλαβαν να με αγγίξουν». «Μπράβο, το κορίτσι μας». Με την επιδοκιμασία αυτή, η Άλι ένιωσε να κατακλύζεται απροσδόκητα από περηφάνια. «Πάντως μου κάνει εντύπωση που κατάφερες να τους ξε­ φύγεις» παρατήρησε εκείνος. «Ξέρουν καλά τη δουλειά τους». Η κοπέλα ανασήκωσε τους ώμους με μετριοφροσύνη. «Εί­ μαι αρκετά γρήγορη στο τρέξιμο. Κι ύστερα, φρόντισα να τρέ­ ξω προς τα μέρη όπου πίστευα ότι θα δυσκολεύονταν να με ακολουθήσουν». «Συν του ότι φοράς μαύρα ρούχα». «Η Ιζαμπέλ μού είχε πει να φοράω μαύρα ρούχα τη νύχτα, για κάθε ενδεχόμενο». Εκείνος έστριψε στον περιφερειακό Μ25 ελέγχοντας τον δρόμο από τον πλαϊνό καθρέφτη. «Λυπάμαι που η Ιζαμπέλ εί­ χε δίκιο» σχολίασε. «Κι εγώ το ίδιο» είπε η Άλι και γλίστρησε λίγο βαθύτερα στη