Νυχτερινό Σχολείο 2: Κληρονομιά

[ 22 ] είχε πιο σκούρο δέρμα και μαλλιά ίσια και κάπως άγρια, ενώ της Ρέιτσελ ήταν σγουρά και στιλπνά. Δεν της μίλησε καθόλου, ώσπου οι σειρές των σπιτιών γύρω τους άρχισαν ν’ αραιώνουν κι ύστερα χάθηκαν, δίνοντας τη θέση τους σε σκοτεινά βοσκοτόπια. «Είσαι καλά;» τη ρώτησε τότε. Η ερώτηση ήταν κοφτή, ωστόσο η Άλι διέκρινε ίχνη πατρικού ενδιαφέροντος στη χροιά των λέξεων. «Μια χαρά» αποκρίθηκε ισιώνοντας ελαφρώς την πλάτη της. «Μόνο λίγο… φρικαρισμένη». «Σ’ ευχαριστώ που μ’ εμπιστεύτηκες» της είπε. «Στην αρχή, μου φάνηκε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να με ακολουθήσεις». «Μοιάζετε πολύ» απάντησε η Άλι. «Με τη Ρέιτσελ, εννοώ. Κι έτσι… σας εμπιστεύομαι». Πρώτη φορά τον είδε να χαμογελάει, χωρίς βέβαια να πάρει τα μάτια του από τον δρόμο. «Μην της το πεις αυτό. Η μαμά της είναι η ωραία της οικογένειας». Φαινόταν πιο συμπαθητικός όταν χαμογελούσε και η Άλι ένιωσε να χαλαρώνει λίγο. «Τι συνέβη;» τη ρώτησε. «Μέχρι πριν από δύο ώρες που φύγαμε από το σπίτι σου, όλα ήταν εντάξει». «Ήσασταν στο σπίτι μου; » Η κοπέλα τσιτώθηκε πάλι. «Όχι μέσα». Μάλλον διαισθάνθηκε τη νευρικότητά της και η φωνή του υιοθέτησε έναν τόνο καθησυχαστικό. «Εκεί δίπλα. Η Ιζαμπέλ μού ζήτησε να σε προσέχω. Κάποιος από μας –κά­ ποιος από τους ανθρώπους μου– είναι καθημερινά έξω από το σπίτι σου». Η Ρέιτσελ της είχε πει ότι ο πατέρας της ήταν πραγματο­ γνώμονας σε θέματα ασφαλείας και διοικούσε μία εταιρεία που παρείχε υπηρεσίες σε κυβερνητικούς αξιωματούχους και υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών. Αυτό ήξερε μόνο η Άλι για