Νυχτερινό Σχολείο 2: Κληρονομιά

[ 19 ] ρα, ο Μαρκ τής είχε σταθεί σαν αδελφός. Ήξερε ότι του είχε λείψει όσο ήταν εσώκλειστη στο καινούριο της σχολείο. Η αλή­ θεια ήταν όμως ότι, ύστερα από τις δύο πρώτες εβδομάδες στην Κιμμέρια Ακαδημία, η Άλι δεν τον σκεφτόταν σχεδόν καθόλου. «Θα σου γράφω» του υποσχέθηκε τώρα και οι τύψεις της πρόσθεσαν ζέση στη φωνή της. Το σαρκαστικό χαμόγελο του Μαρκ τής θύμισε προς στιγ­ μήν τον Κάρτερ. «Αλήθεια;» Ο Μαρκ άνοιξε άλλο ένα κουτάκι μηλίτη και σηκώθηκε όρθιος στην κούνια. «Εγώ θα σου γράφω σημειώμα­ τα σε γκράφιτι, στη γραμμή Χάμερσμιθ και Σίτι» είπε κι άρχισε να κουνιέται προς τη μεριά του Χάρι, ο οποίος τραγουδούσε χαζοτραγουδάκια συνεχίζοντας την κούνια. Από τη θέση της στην τσουλήθρα, η Άλι τούς παρακολου­ θούσε καθώς σαχλαμάριζαν και τράνταζαν βίαια τις κούνιες, σαν να ήθελαν να τις ξεχαρβαλώσουν. Η έκφραση στο πρόσω­ πό της ήταν συλλογισμένη· το κουτάκι του μηλίτη ήταν ακου­ μπισμένο πλάι της ανέγγιχτο. Κόντευε μεσάνυχτα, όταν χτύπησε το κινητό του Χάρι. Έπειτα από μια σύντομη συνομιλία, ο Χάρι γύρισε και κουβέ­ ντιασε λιγάκι με τον Μαρκ, προτού στραφεί τελικά σ’ εκείνη: «Φεύγουμε για το αμαξοστάσιο των λεωφορείων στο Μπρίξ­ τον – χρειάζεται λίγη δουλίτσα από άποψη γκράφιτι. Θα έρ­ θεις;». Η Άλι το σκέφτηκε μόνο μια στιγμή κι έπειτα κούνησε αρ­ νητικά το κεφάλι. «Υποσχέθηκα στους γέρους μου ότι θα γυρίσω νωρίς» είπε. «Με αντιμετωπίζουν ακόμη σαν εγκληματία». Ο Χάρι τής έτεινε το χέρι του σφιγμένο σε γροθιά κι εκείνη το χτύπησε με τη δική της γροθιά. Κι ύστερα σήκωσε από το χώμα την τσάντα του, απ’ όπου ακούστηκαν μεταλλικοί ήχοι.