Νυχτερινό Σχολείο 2: Κληρονομιά

[ 17 ] σταματήσει τα χαμόγελα. Κι εκείνοι όμως είχαν τρελαθεί απ’ τη χαρά τους – τη χτύπησαν πολλές φορές φιλικά στην πλάτη και της πρόσφεραν ένα κουτάκι χλιαρό μηλίτη, για να πιει μαζί τους. Με το που κάθισαν, όμως, τα δύο αγόρια στις κούνιες κι εκείνη στην κορυφή της τσουλήθρας, η κουβέντα έκανε κοι­ λιά. Οι παλιοί της κολλητοί μιλούσαν μόνο για κοπάνες από το σχολείο, για νυχτερινά γκράφιτι στο τρένο, για μικροκλοπές από το κατάστημα αθλητικών ειδών. Για ό,τι μιλούσαν και πα­ λιά δηλαδή. Μόνο που τώρα όλα αυτά της φαίνονταν… Σκέτη βαρεμάρα. Δεν είχαν περάσει παρά δυο μήνες από την τελευταία φορά που τους είχε δει, ωστόσο η Άλι ένιωθε σαν να ήταν πια αρκε­ τά χρόνια μεγαλύτερη· είχαν μεσολαβήσει πολλά γεγονότα στην Κιμμέρια Ακαδημία, όπου είχε φοιτήσει τη θερινή περίο­ δο. Είχε βοηθήσει να μην καεί ολοσχερώς το σχολείο σε μια πυρκαγιά. Παραλίγο να χάσει τη ζωή της. Είχε βρει το πτώμα μιας συμμαθήτριάς της. Και μόνο στην ανάμνηση αυτή, ανατρίχιασε σύγκορμη. Ήταν σίγουρη πως οι φίλοι της δε θα καταλάβαιναν τι ήταν η Κιμμέρια Ακαδημία, ακόμα κι αν προσπαθούσε να τους εξη­ γήσει. Όταν τη ρώτησαν λοιπόν για το καινούριο της σχολείο, τους απάντησε γενικά και αόριστα: «κάπως παρανοϊκό», αλλά «καλή περίπτωση». «Κι όλοι οι μαθητές εκεί είναι, σαν να λέμε, της καλής κοι­ νωνίας;» ρώτησε ο Χάρι, τσαλακώνοντας με το χέρι του ένα κουτάκι από μηλίτη και πετώντας το καταγής. Η Άλι παρακο­ λούθησε την πορεία του, καθώς γλιστρούσε στο απαλό, πράσι­ νο γρασίδι του πάρκου. «Ναι, μάλλον» αποκρίθηκε με τα μάτια καρφωμένα στο πε­ ταμένο κουτάκι.