Ντουλμπέρα

5 Ν Τ Ο Υ Λ ΜΠ Ε Ρ Α ελέγχεις τις επιχειρήσεις μας. Τους προμηθευτές μας, τους πελάτες μας και τι να προσέχεις». «Να έχουμε πάντα “πισινή”, τάτα!» Ο Στέργιος άρχισε να γελά. «Ναι, να έχουμε “πισινή”. Όταν ασχολείσαι με το εμπό­ ριο, πρέπει να έχεις στην άκρη χρήματα και χρυσό περισσό­ τερο, για να μπορέσεις να καλύψεις τυχόν ζημιά. Αν δεν έχεις, θα σε πάρει από κάτω και ξανά κεφάλι δεν θα σηκώ­ σεις. Αυτό να το κρατήσεις στο μυαλό σου γερά. Και κάτι ακόμα, που σ’ το έχω πει, αλλά δεν σ’ άκουσα να το αναφέ­ ρεις και το είπα πριν από λίγο». «Ξέρω, τάτα. Κανείς υπάλληλός μας να μην πιάνει χρή­ ματα στα χέρια του». «Κανείς. Όλα πρέπει να περνάνε από μας. Όποιος πιά­ νει λεφτά στα χέρια του θα πρέπει να υπογράφει». Μ’ αυτό τον ρυθμό κυλούσε ο χρόνος. Η Αορίκα ευχαρι­ στημένη που ακολουθούσε τον πατέρα της και περνούσε τον υπόλοιπο χρόνο με τη Δέσπω και τα κορίτσια του Ευάγγελου Παπαγιαννούλη. Ο Στέργιος πνιγμένος στις δουλειές του, η Μαριγούλα με τα εργόχειρα και τα βιβλία της και τα δίδυ­ μα με τις σπουδές τους. Μπήκε το 1870. Τη φιλόμουση Βιέννη στόλιζε πια η ΒίνερΜουζικφεράιν, στην πλατείαΜπουσεντορφενστράσε, κοντά στη Ρινγκεστράσε και την Κάρλσπλατσε. Έγινε για να στεγάζει την έδρα της Φιλαρμονικής της Βιέννης και του Συλλόγου Μουσικών. Είχε ξεκινήσει να χτίζεται το 1863 σε έκταση που δόθηκε απ’ τον αυτοκράτοραΦραγκίσκο Ιωσήφ. Υπέροχο κτίριο που σχεδίασε ο διάσημος της εποχής Δανός