Νεοελληνική Γλώσσα (Γ' Γυμνασίου - Νέα συμπληρωμένη έκδοση σύμφωνα με τις Οδηγίες διδασκαλίας)

N E O E Λ Λ Η Ν Ι Κ Η Γ Λ Ω Σ Σ Α Γ΄ Γυμνασίου 7 5 AΠΑΝΤΉΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΕΤΡΑΔΙΟΥ ΕΡΓΑΣΙΩΝ 7. Παραθέτουμε δύο αποσπάσματα από λογοτεχνικά βιβλία, από τα οποία μπορείτε να εμπνευστείτε και να βοηθηθείτε στη δική σας περιγραφή ενός ελληνικού τοπίου. [Το νησί όπου σμίγει η Ελλάδα και η Ανατολή] Η ομορφιά που ’χει από φυσικό του ο τόπος εδώ γύρω είναι να τη βλέπεις και να σαστίζεις με την πλούσια καρδιά του Θεού. Τούτη η αιολική ακρογιαλιά δε λέει να χάσει τη χαρά και τη χάρη της, θέλεις ο Αύγουστος καίγει τον κόσμο, θέλεις ο χειμώνας τον βαρά. Γιατί οι γραμμές απ’ τα βουνά κατεβαίνουν χορευτικά ως τον γιαλό, η στεριά κυματίζεται σερ- πετή σαν το πέλαγο κι από παντού κατηφορίζουν τα δέντρα, οι πολύχρωμοι βράχοι, και τα νερά φουρφουρίζουνε βιαστικά ως τ’ ακρογιάλι. Ο ελιώνας σκεπάζει τα βουνά, φυλλουρίζει χειμώνα-καλοκαίρι κι αναδεύεται με ασημιές αντιφεγγιές. Η σκληρή φυλλωσιά έχει από τη μια μεριά ένα χρώμα μαργαρι- ταρί, σαν να μουσκεύτηκε για πάντα από το φεγγαρόφωτο μιας αυγουστιανής νύχτας. Οι λαγκαδιές είναι στολισμένες με ολόισες λευκές, που ανεβαίνουν λαμπαδάτες τον ανήφορο, από τη Σκάλα ως το χωριό της Μουριάς, αράδα η μία πίσ’ από την άλλη. Είναι τρυφερές, τρεμουλιάζουν αδιάκοπα με όλα τα φύλλα τους, ακόμα και σα δε φυσά. Και σαν πάρει να τις κιτρινοφυλλιάσει τo φθινόπωρο, μοιάζουν σαν να πή- ραν φωτιά οι ασημένιοι κορμοί τους και τινάζουν χρυσές φλόγες. Πάνω σε τούτο το νησί, βλέπεις, η Ελλάδα κι η Ανατολή σμίγουν τις νοστιμάδες και συνταιριάζουν τη χάρη και το νόημα της γης τους. O ουρανός είναι κρουστός, να τονε πιεις στο ποτήρι, κι η θάλασσα, που μπαίνει και βγαίνει παντού, στράφτει ανάμεσ’ από τα δέντρα. Σκύβεις απάνω της και μυρίζει η αγνή ανάσα της. Είναι παστρικά τα νερά σαν αγίασμα και στον πλουμιστό πάτο δείχνει ένα-ένα όλα τα χρωματιστά της πετρά- δια, τα κοχύλια και τ’ ανθάκια του βυθού. [ Στράτης Μυριβήλης, Η Παναγιά η Γοργόνα , εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1985 ] [Παρακολουθώντας τον θαλάσσιο κόσμο…] Καθώς το παρακολουθούσε, το πουλί βούτηξε ξανά μισοκλείνοντας τα φτερά του για τη βουτιά, κι ύστερα, μαστιγώνοντας άγρια κι ανώφελα τον αέρα, κυνηγούσε το χελι- δονόψαρο. Ο γέρος μπορούσε να δει το λαφρύ κύρτωμα του νερού που σήκωσε το μεγάλο ντοράντο κυνηγώντας το ψάρι που ’φευγε. Το ντοράντο έσκιζε το νερό κάτω