Σκουριά και χρυσάφι: Νεγρεπόντε

24 Μ Α Ι Ρ Η Κ Ο Ν Τ Ζ Ο Γ Λ Ο Υ Μόνο ποθαμένους όμως αντίκριζε, μάταια έψαχνε για μια ένδει- ξη ζωής. Στάχτη και αίμα παντού, τα ποδάρια του δεν υπάκουγαν, το ένα ήταν και χτυπημένο και σαν μέσα σ’ όνειρο έβλεπε το αίμα να σχηματίζει λίμνη γύρω από την πατούσα του. Παραπάτησε πά- λι, μα δεν ήταν από τη ζαλάδα, ήταν η δεύτερη μπόμπα που χτύπη- σε τη βάση του φρουρίου. Τούτη τη φορά πίστεψε –και μάλλον όλοι το ίδιο θα ’χαν σκεφθεί παραζαλισμένοι–, θάρρεψε πως αυτό ήταν το τέλος, η ραχοκοκαλιά του χτίσματος είχε πληγεί ανεπανόρθωτα, ολόκληρο κάστρο, σκαρί γερό που τρακόσια χρόνια βίγλιζε το πέλαγο κόντρα στους αέρηδες, στις θύελλες και στις επιδρομές, τώρα τρεμούλιαζε λες και ήταν μέ- δουσα που είχε βγει στη στεριά. Οι υπερασπιστές των Ψαρών, όσοι είχαν απομείνει ζωντανοί, σέρνονταν να μη γίνουν στόχος, έβηχαν και έφτυναν λάσπη από χώμα και αίμα. Κάποιοι που είχαν καταφέρει να ξαναπιάσουν τα όπλα αρχίνισαν να πυροβολούν στο ψαχνό · έστω και έναν οχτρό να ξέκαναν, έναν από αυτούς που πλησίαζαν απειλητικοί, κέρδος με- γάλο θα ’ταν. «Βγήκαν όξω οι γυναίκες!» Η φωνή, πού να ’ξερες μέσα στον χαλασμό τίνος να ’ταν, έπεσε πιο βαριά από μπόμπα στα κεφάλια τους. «Βγήκαν όξω οι γυναίκες από τις εκκλησιές και έρχονται κατά δω! Ανοίξτε την πορτάρα!» Δυο εκκλησιές βρίσκονταν στη σκιά του φρουρίου, ο περίβολός τους είχε οχυρωθεί για να αντικρούσουν την επίθεση και γύρω γύρω υπήρχαν υπερασπιστές – οι περισσότεροι Ψαριανοί εκεί είχαν τα- μπουρωθεί για να προστατέψουν τον άμαχο πληθυσμό. Τα γυναι- κόπαιδα ήταν προφυλαγμένα στους ναούς όταν όμως η μπόμπα άνοιξε μια μεγάλη τρύπα στον αυλότοιχο και γκρέμισε όλο το ανα- τολικό τμήμα της εκκλησιάς του Αγίου Λουκά, οι άνθρωποι πετά-