Να θυμηθώ να παραγγείλω

14 Αθήνα,καλοκαίρι Εκανε ζέστη,το κλιματιστικό δούλευε αδιάκοπα,κι εγώ ξά- πλωνα νωχελικά στο κρεβάτι με το σεντόνι κατάσαρκα, κοι- τώντας τον τοίχο για ώρες. Μια μελαγχολία πλανιόταν στον αέρα, μα δεν μπορούσα να εντοπίσω από πού ερχόταν. Άνοι- ξα το ράδιο. Έπαιζε ροκ. Μου φάνηκε κουραστικό, τα νεύρα μου ήταν τεντωμένα, έψαχνα ώρα τώρα για κάτι πιο μαλακό, χωρίς λόγια,κλασική ή τζαζ.Το Τρίτο Πρόγραμμα είχε με πα- ράσιτα,βαρέθηκα και το έκλεισα.Καλύτερα η σιωπή. Σηκωνόμουν μέσα στη νύχτα. Είχα τύψεις; Έφτιαχνα κα- φέ και έβγαινα στο μπαλκόνι,όλη η ζέστη της μέρας ξέρναγε στα ντουβάρια,σχεδόν την άκουγες να τρίζει στους σοβάδες. Σκεφτόμουν πως οι φετινές διακοπές θα περιορίζονταν σε μία και μόνη εβδομάδα, εκείνη την αναγκαστική του Δε- καπενταύγουστου,αφού και τα χειρουργεία λιγόστευαν τότε. Και για να λέμε την αλήθεια,με ποιον να πήγαινα διακο- πές; Είχα κουραστεί να φορτώνομαι στις φίλες μου για πα- ρέα, δεν είχαν άλλωστε μείνει και πολλές μόνες. Οι γυναί- κες στη συντριπτική τους πλειοψηφία παντρεύονται ανά-