Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου

A N D R É A C I M A N 10 Τότε, σχεδόν χωρίς σκέψη, και με την πλάτη του ήδη στραμμένη στο αυτοκίνητο, ανεμίζει τη ράχη του ελεύθερου χεριού του και προφέρει ένα απρόσεχτο Μιλάμε αργότερα! προς κάποιον άλλον επιβάτη του αυτοκινήτου, με τον οποίο πιθα- νότατα μοιράστηκαν το κόμιστρο απ’ τον σταθμό. Χωρίς να προσθέσει ένα όνομα, χωρίς να λειάνει με μια χειρονομία την αναστάτωση της αποχώρησης, χωρίς τίποτα. Ένα επιγραμμα- τικό ξεφόρτωμα: απότομο, έντονο και ωμό – διάλεξε και πά- ρε, δεν τον ένοιαζε πώς θα το έπαιρνες. Να μου το θυμηθείς, σκέφτηκα, έτσι θα μας αποχαιρετή- σει κι εμάς όταν θα έρθει η ώρα. Με ένα τραχύ, τσαπατσού- λικο Μιλάμε αργότερα! Στο μεταξύ, θα έπρεπε να τον ανεχτούμε για έξι μακρό- συρτες εβδομάδες. Είχα τρομοκρατηθεί κανονικά. Ο τύπος του απρόσιτου. Ωστόσο, θα μπορούσα να τον συμπαθήσω. Απ’ το στρογ- γυλεμένο του πιγούνι μέχρι τη στρογγυλεμένη φτέρνα του. Έπειτα, μέσα σε μερικές μονάχα μέρες, θα μάθαινα να τον μισώ. Ήταν ο ίδιος άντρας που η φωτογραφία του στην αίτηση, μήνες πριν, είχε ξεχωρίσει ανάμεσα στις άλλες, δημιουργώντας υποσχέσεις για μια ακαριαία έλξη. Η καλοκαιρινή φιλοξενία ήταν ο τρόπος που είχαν επιλέξει οι γονείς μου για να βοηθούν νεαρούς μεταπτυχιακούς φοι- τητές να επιμελούνται τα χειρόγραφά τους πριν από την τε- λική τους δημοσίευση. Για έξι εβδομάδες κάθε καλοκαίρι ήμουν υποχρεωμένος να αδειάσω το δωμάτιό μου, μετακο-