Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου

A N D R É A C I M A N 22 «Εντάξει, εντάξει. Μην τσαντίζεσαι τόσο» είπα εγώ. Ήταν η σειρά μου να υποκριθώ μια χολωμένη υποχώρηση. «Αυτός είναι οΜπαχ διασκευασμένος από μένα, χωρίς Λιστ και Μπου- ζόνι. Είναι ένας πολύ νεαρός Μπαχ, αφιερωμένος στον αδελ- φό του». Ήξερα ακριβώς ποια ήταν η μουσική φράση που τον είχε αναστατώσει την πρώτη φορά, και κάθε φορά που την έπαιζα, του την έστελνα σαν ένα μικρό δωράκι, γιατί ήταν στ’ αλήθεια αφιερωμένη σε εκείνον, ως ένα δείγμα από κάτι όμορφο μέσα μου, κάτι που δεν χρειαζόταν να ήσουν ιδιοφυΐα για να το νιώσεις, που με ωθούσε να παίξω μια παρατεταμένη καντέ- ντσα. Μονάχα για κείνον. Είχαμε εισέλθει πια –και πρέπει να είχε αναγνωρίσει τα σημάδια πολύ πριν από μένα- στο στάδιο του φλερτ.