Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου

Ν Α Μ Ε Φ Ω Ν Α Ζ Ε Ι Σ Μ Ε Τ ’ Ο Ν Ο Μ Α Σ Ο Υ 21 Πρέπει να κατάλαβε ότι είχα ταραχτεί, και, στην προσπά- θεια να με παρηγορήσει, άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις για την κιθάρα. Ήμουν πολύ στην τσίτα για να του απαντήσω με ειλικρίνεια. Στο μεταξύ, έτσι που με έβλεπε να ψάχνω για απαντήσεις, πρέπει να υποπτεύθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε κα- λά, κάτι που δεν του αποκάλυπτα. «Μην κάνεις τον κόπο να εξηγείς. Απλώς ξαναπαίξ’ το». Μα νόμιζα ότι το απεχθάνεσαι. Το απεχθάνομαι; Πού σου ’ρθε αυτό; Αρχίσαμε τη λογομαχία. «Απλώς παίξ’ το, εντάξει;». «Το ίδιο κομμάτι;» «Το ίδιο». Σηκώθηκα και πήγα στο σαλόνι, αφήνοντας ανοιχτά τα μεγάλα παντζούρια, ώστε να με ακούσει να παίζω πιάνο. Με ακολούθησε ως τα μισά της διαδρομής, και, ακουμπώντας στο ξύλινο καφασωτό του παράθυρου, συγκεντρώθηκε στο παίξιμό μου. «Το έχεις αλλάξει. Δεν είναι το ίδιο. Τι του ’χεις κάνει;» «Το έπαιξα όπως θα το έπαιζε ο Λιστ, αν είχε αποφασίσει να το πειράξει». «Απλώς ξαναπαίξ’ το, σε παρακαλώ !» Μου άρεσε ο τρόπος που υποδυόταν τον αγανακτισμένο. Έτσι ξανάρχισα να παίζω το κομμάτι. Μετά από λίγο: «Δεν το πιστεύω, το άλλαξες πάλι». «Ε, όχι και πολύ. Έτσι θα το έπαιζε ο Μπουζόνι, αν δια- σκεύαζε την εκδοχή του Λιστ». «Δεν μπορείς απλώς να το παίξεις όπως θα το έπαιζε ο Μπαχ;» «Αλλά ο Μπαχ δεν το έγραψε για κιθάρα. Μπορεί να μην το έγραψε καν για τσέμπαλο. Στην ουσία, δεν είναι καν σί- γουρο ότι είναι του Μπαχ». «Ξέχνα το».