Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου

Ν Α Μ Ε Φ Ω Ν Α Ζ Ε Ι Σ Μ Ε Τ ’ Ο Ν Ο Μ Α Σ Ο Υ 19 κεια της παραμονής του και μετά απ’ αυτήν, στο καθετί, από το άρωμα του δεντρολίβανου τις ζεστές μέρες ως το φρενια- σμένο τερέτισμα των τζιτζικιών τα απογεύματα – ήχοι και αρώ- ματα με τα οποία είχα μεγαλώσει και που τα γνώριζα απ’ όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου, αλλά που ξαφνικά στρέφονταν καταπάνω μου, έχοντας αποκτήσει έναν άλλο τόνο, χρωματι- σμένο για πάντα από τα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού. Ή ίσως να ξεκίνησε μετά την πρώτη του εβδομάδα, όταν δια­ πίστωσα με ενθουσιασμό ότι θυμόταν ακόμη ποιος ήμουν, ότι δεν με αγνοούσε, και ότι, ως εκ τούτου, θα μου επιτρε- πόταν η πολυτέλεια να τον προσπερνάω καθ’ οδόν για τον κήπο, χωρίς να χρειάζεται να υποκρίνομαι ότι αδιαφορώ. Κά- ναμε τζόκινγκ νωρίς το πρωί – μέχρι την Μπ. και πάλι πίσω. Το επόμενο πρωί κάναμε μπάνιο. Έπειτα, την επομένη, κά- ναμε πάλι τζόκινγκ. Μου άρεσε να παραβγαίνουμε με το βα- νάκι του γαλατά, όταν βρισκόταν στη μέση της διανομής, ή περνώντας απ’ τον μπακάλη και τον φούρναρη καθώς ετοι- μάζονταν να ανοίξουν, μου άρεσε να τρέχουμε κατά μήκος της ακτής και της περαντζάδας όταν δεν υπήρχε ακόμη ψυχή γύρω και το σπίτι μας έμοιαζε με μακρινή οφθαλμαπάτη. Μου άρεσε όταν τα πόδια μας συντονίζονταν, το αριστερό με το αριστερό, χτυπώντας το έδαφος ταυτόχρονα, αφήνοντας ίχνη στην ακτή στα οποία θα ευχόμουν να επέστρεφα, τοποθετώ- ντας μυστικά το πέλμα μου μέσα στο δικό του ίχνος. Τούτη η εναλλαγή ανάμεσα στο τρέξιμο και το κολύμπι ήταν απλώς η «ρουτίνα» του κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Άραγε να έτρεχε και στην αργία του Σαββάτου; αστειεύτηκα.