Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου

Ν Α Μ Ε Φ Ω Ν Α Ζ Ε Ι Σ Μ Ε Τ ’ Ο Ν Ο Μ Α Σ Ο Υ 17 γνώμη του, είχα αναπτύξει την τάση να στριμώχνω τις περισ- σότερες δυνατές πληροφορίες στα λιγότερα λόγια. Μιλούσα γρήγορα, πράγμα που δημιουργούσε την εντύπωση ότι ήμουν πάντα αναστατωμένος και μπέρδευα τα λόγια μου. Αφού τε- λείωσα την περιγραφή της μουσικής μεταγραφής μου, αισθάν- θηκα μια έντονη ματιά που ερχόταν από τα αριστερά μου. Με συνάρπασε και με κολάκεψε· του είχα προφανώς τραβήξει το ενδιαφέρον – με γούσταρε. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, τελι- κά. Όταν όμως γύρισα να τον κοιτάξω, συνάντησα ένα ψυχρό και παγωμένο βλέμμα – κάτι ταυτόχρονα εχθρικό και γυάλινο, στα όρια της σκληρότητας. Με διέλυσε τελείως. Τι είχα κάνει για να μου αξίζει κάτι τέτοιο; Ήθελα να ξαναγίνει ευγενικός μαζί μου, να γελάει με εμένα όπως είχε κάνει μερικές μέρες πριν στις έρημες ράγες, ή όταν του εξήγησα, το ίδιο βράδυ, ότι η Μπ. ήταν η μονα- δική πόλη της Ιταλίας απ’ όπου η corriera , η τοπική γραμμή λεωφορείου με το σήμα του Χριστού, περνούσε δίχως να στα- ματάει καθόλου. Είχε γελάσει αμέσως, αναγνωρίζοντας την καλυμμένη αναφορά στο βιβλίο του Κάρλο Λέβι * . Μου άρεσε ο τρόπος που οι σκέψεις μας έκαναν παράλληλες διαδρομές, και το πώς ξεστομίζαμε αμέσως τις λέξεις που ο άλλος γυρό- φερνε στο μυαλό του, αποφασίζοντας την τελευταία στιγμή να μην πει. Θα ήταν ένας δύσκολος γείτονας. Καλύτερα να μείνω μα- κριά του, σκέφτηκα. Και να σκεφτείς ότι είχα σχεδόν γοητευ- τεί από το δέρμα των χεριών του, από το στήθος του, τα * Κάρλο Λέβι, Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι . Mυθιστόρημα του 1944, στο οποίο περιγράφεται η ζωή ενός εκτοπισμένου αριστε- ρού σε ένα πάμφτωχο χωριό της νότιας Ιταλίας.