Μ' αγαπάει δεν μ' αγαπάει

M ’ Α Γ Α Π Α Ε Ι Δ Ε Ν Μ ’ Α Γ Α Π Α Ε Ι 14 Του µιλούσε µε δυνατή και καθαρή φωνή σαν να ήταν κουφός ή ηλίθιος και κάτι δεν πήγαινε καλά µε τον τρόπο που πρόφερε τις λέξεις της. Είχε περίεργη προφορά. O υπάλληλος σκέφτηκε µήπως ήταν από την Oλλανδία –µό­ νο Oλλανδοί µετακόµιζαν σ’ εκείνα εκεί τα µέρη– αλλά η γυναίκα αυτή δεν είχε ούτε τη γεροδεµένη κοψιά µιας Oλ­ λανδέζας, ούτε το όµορφο ροδαλό πρόσωπο ή τα ξανθά µαλλιά. Μπορεί να ήταν και κάτω από σαράντα χρονών, αλλά σάµπως είχε σηµασία; Δεν ήταν δα και καµιά βασί­ λισσα της οµορφιάς. Πήρε το επαγγελµατικό του ύφος: «Κατ’ αρχάς θα χρειαστείτε το φορτηγό για να µεταφέ­ ρετε εδώ τα έπιπλα από το µαγαζί που τα πήρατε. Και καλό θα ήταν να ελέγξουµε αν περνάει το τρένο από κάποια περιοχή του Σασκατσιουάν. Διαφορετικά θα πρέπει να κα­ νονίσετε να τα παραλάβουν, ας πούµε, στη Ριτζάινα». «Υπάρχει το Γκντίνια» του είπε. «Περνάει τρένο αποκεί». O υπάλληλος κατέβασε έναν λιγδιασµένο κατάλογο που κρεµόταν από ένα καρφί και τη ρώτησε πώς γράφεται. Η γυναίκα έπιασε µόνη της το στιλό, που κρεµόταν κι αυτό από ένα σκοινί, κι έγραψε σ’ ένα κοµµάτι χαρτί που έβγα­ λε από το πορτοφόλι της: ΓΚNΤΙNΙΑ. «Τι σόι εθνικότητα είναι τούτο;» Του είπε πως δεν ήξερε. Εκείνος πήρε πίσω το στιλό κι άρχισε να τσεκάρει ένα ένα τα ονόµατα. « Ένα σωρό µέρη εκεί πέρα είναι γεµάτα µε Τσέχους, Oύγγρους και Oυκρανούς». Με το που το είπε σκέφτηκε