Μ' αγαπάει δεν μ' αγαπάει

Μ ’ Α Γ Α Π Α Ε Ι Δ Ε Ν Μ ’ Α Γ Α Π Α Ε Ι 23 Η γυναίκα είχε την εξυπνάδα να την αφήσει µόνη στον φωτεινό θάλαµο. Η Τζοάνα απέφυγε το γυαλί σαν το διά­ βολο µέχρι που ίσιωσε τη φούστα και έφτιαξε το σακάκι. Στην αρχή κοίταξε µόνο το ταγέρ. Ήταν εντάξει. Έστρω­ νε καλά – η φούστα κοντύτερη απ’ ό,τι είχε συνηθίσει, αλλά και πάλι ό,τι είχε συνηθίσει δεν ήταν της µόδας. Δεν υπήρχε πρόβληµα µε το ταγέρ. Πρόβληµα υπήρχε µε αυτό που πρόβαλλε από µέσα του. O λαιµός της, το πρόσωπό της, τα µαλλιά της, τα µεγάλα της χέρια και τα παχιά της πόδια. «Πώς πάτε; Nα ρίξω µια µατιά;» Ρίξε όσες µατιές θέλεις, σκέφτηκε η Τζοάνα, είσαι µα­ κριά νυχτωµένη και θα το διαπιστώσεις σύντοµα. Η γυναίκα κοίταξε από τη µια πλευρά, ύστερα από την άλλη. «Βέβαια, θα χρειαστείτε το καλσόν σας και τα ψηλοτά­ κουνά σας. Πώς το νιώθετε; Άνετο;» «Το ταγέρ είναι µια χαρά» είπε η Τζοάνα. «Δεν έχει πρόβληµα το ταγέρ». Το πρόσωπο της γυναίκας στον καθρέφτη άλλαξε. Έπα­ ψε να χαµογελάει. Φάνηκε απογοητευµένη και κουρασµέ­ νη, αλλά και πιο ευγενική. «Μερικές φορές έτσι είναι και δεν µπορούµε να κά­ νουµε τίποτα γι’ αυτό. Δεν το ξέρεις µέχρι να δοκιµάσεις κάτι. Η αλήθεια είναι» –και η φωνή της ακουγόταν τώρα διαφορετικά, πιο σταθερή– «η αλήθεια είναι πως έχετε ωραίο σώµα, αλλά λίγο γεροδεµένο. Έχετε βαρύ σκελετό, εντάξει, και τι έγινε; Τα χαριτωµένα κουµπάκια µε τη βε