Μ' αγαπάει δεν μ' αγαπάει

Μ ’ Α Γ Α Π Α Ε Ι Δ Ε Ν Μ ’ Α Γ Α Π Α Ε Ι 21 Τοσαδά κορσάζ, ντεκολτέ µε φεστόνια, πλούσιες φούστες. Oύτε στα νιάτα της δεν θα σκεφτόταν ποτέ τόση υπερβολή – όχι µόνο γιατί της φαινόταν σπατάλη, αλλά και γιατί δεν έτρεφε ποτέ µεγάλες προσδοκίες · την παράλογη ελπίδα της µεταµόρφωσης, της ευτυχίας. Πέρασαν δυο τρία λεπτά ώσπου να φανεί κάποιος. Μπο­ ρεί να είχαν καµιά τρύπα στον τοίχο και να την κρυφοκοί­ ταζαν, µε τη σκέψη πως δεν ήταν το δικό τους είδος πελά­ τισσας και µε την ελπίδα πως θα έφευγε. Ε, λοιπόν, δεν θα έφευγε. Αποµακρύνθηκε από τον αντικατοπτρισµό του καθρέφτη – έφυγε από το πλαστικό πάτωµα πλάι στην πόρτα και κατευθύνθηκε προς ένα λου­ σάτο χαλί · επιτέλους η κουρτίνα στο πίσω µέρος του κατα­ στήµατος άνοιξε κι εµφανίστηκε η ίδια η Μιλέδη, ντυµένη µ’ ένα µαύρο ταγέρ µε γυαλιστερά κουµπιά. Ψηλά τακού­ νια, λεπτοί αστράγαλοι, ζώνη τόσο στενή που οι νάιλον κλωστές της έτριζαν, χρυσά µαλλιά τραβηγµένα προς τα πίσω στο µακιγιαρισµένο της πρόσωπο. «Σκέφτηκα να δοκιµάσω αυτό το ταγέρ στη βιτρίνα» είπε η Τζοάνα µε φωνή που την είχε προβάρει κάµποσες φορές. «Το πράσινο». «Α, είναι υπέροχο ταγέρ» είπε η γυναίκα. «Αυτό στη βιτρίνα συµβαίνει να είναι νούµερο δέκα. Εσείς, τώρα, να φοράτε ποιο – το δεκατέσσερα, ίσως;» Oδήγησε την Τζοάνα πίσω, στο σηµείο του καταστήµα­ τος όπου κρέµονταν τα κανονικά ρούχα, τα ταγέρ και τα καθηµερινά φορέµατα. «Είστε τυχερή. Oρίστε και το δεκατέσσερα».